الا ای دل! که این سودایِ جان از عشقِ طناز است جهان، بی او برایم، جز غم و اندوهِ بسیار است به یادِ آن نگارِ مست، که جانم را بَرانگیزد خُمارِ او مرا بس، زِ هر جامِ دگر بیزار است نه سر دارم زِ سودایِ سرِ زلفِ پریشانش نه پایم...
