مسافرانِ بی بازگشت
بی‌صدا رفتند،
مثل بارانِ بی‌ادعا
که می‌بارد
و جز طراوت،
یادگاری نمی‌گذارد
رفتند و ما مانده‌ایم
با عکس‌هایی که در گوشه‌ی اتاق
به ما زل می‌زنند اما،
نفس نمی‌کشند
بعد از آن سفر،
بسیار صدایشان زدیم
که برگردند،
بمانند،
نروند
دریغ اما...
جز پژواک جای خالی‌شان
ردی...
