متن خاطرات تلخ

از غصه یک عشق دل آزار نوشتم،
شبها من دل سوخته چون شمع به محراب،

بر حال پریشان،دل غمبار نوشتم،
عشق از غم صد پاره به دل خاطره می ساخت،

دیوانه چو پروانه پریدن دل من بود،رقصیدن مستانه به تکرار نوشتم،

دل بستم و از عشق غزل ها که سرودم...

در زیر آوار خاطراتت،
چه جانها که نداده ام من.

دل که بی تو دل نیست،
ویرانه ایست پر از خاطرات تو.

گاهے حس مےکنم خودم را گم کرده‌ام؛ انگار
خستگے روے تمام روزهایم سایہ انداختہ.
چیزهایـے کہ روزے قلبم را گرم مےکردند، حالا
فقط خاطره‌اے دورند. دیگر چیزے درونم نمانده،
جز سکوتے کہ نمےدانم مرحم است یا زخم..

می گویند :انسان پناه انسان است
ولی بعد از تو
هیچ انسانی نتوانست پناه من باشد

شب، سنگین‌تر از خلأِ درونم است
دل، می‌لرزد از شبحِ نوری که نیست
باد، رازهای فراموش‌شده‌ی کوهستان را
بر تن خسته‌ی برگ‌ها زمزمه می‌کند

صدای خاک، پژواک قرن‌های خاموش است
که هنوز در رگ‌های من جان می‌دمد
ماه خسته، از پشت پرده‌ی ابرها
چشم در چشمِ شب، بی‌کلام می‌گرید

و...

در تقویمِ کهنهٔ رویاها
برگ‌هایی هست
که هرگز ورق نخوردند—
شاید از ترسِ حقیقت،
یا زخمِ تکرار...

باد،
با انگشتان نامرئی‌اش
بذر آرزوها را
در بیابانِ فراموشی کاشت،
جایی که حتی سایه‌ها
ردی نمی‌گذارند.

چشمانم،
دو فانوس خاموش
در طوفانِ بی‌پایانِ انتظار
هنوز...
نوری از فردا را جست‌وجو می‌کنند،
بی‌آن‌که...

عاشق خسته، سایه‌ای است در امتداد غروب، گام‌هایش بر سنگفرشِ تنهایی بی‌صدا می‌لغزند.

چشمانش آسمانی است که باران را از یاد برده، اما هنوز در خود, ابر دارد. دلش آتشِ کم‌سویی است که شعله‌هایش را باد با خود برده، اما هنوز گرم است...

او عشق را نه در فریاد، که...

تمام آن روزهای زیبا
که از آمدن‌شان مطمئن بودیم
حتی یک‌ بار ‌هم به سراغ ما نیامدند

"ویرانی عشق"
عشق، شهری بود که بر ستون‌های رؤیا بنا شد،
کوچه‌هایش را عطر وعده‌های بی‌پایان پر کرده بود،
و در هر پنجره، خورشید بی‌قرار طلوع می‌کرد.

اما بادهای ناگفته از راه رسیدند،
سایه‌های شک بر دیوارها خزیدند،
و باران‌های بی‌هنگام، رنگ از دیوارهای امید شستند.

خانه‌ای که با دست‌های...

"یار سفر کرده"

رفتی…
و سکوتی از جنس ابدیت را در جان لحظه‌هایم به جا گذاشتی،
مانند نغمه‌ای که در دل شب گم شد،
مانند ستاره‌ای که خاموش به بیکران پیوست.

نگاهم هنوز در امتداد راهی‌ست که رفتی،
آغوشی که هیچ بادی نمی‌تواند پر کند،
و قلبی که صدای تپش‌هایش...

دل از مهرِ تو بریدم، ولی نمیشود
با قلب جنگی آفریدم، ولی نمیشود
عقل گفت که غیرتت کو، نباید دوستش داشت
چشمم به دام عشق مامان پرید ونمیشود
هر شب میانِ کودکیم گم‌ام هنوز
هرچند زتو رهیدم ولی نمیشود
عقلم به خشم گفت: فراموشش کن، برو!
دل گفت: ولی او...

شبی مانده‌ام بی‌صدا، بی‌نفس

دلم خسته از رفتنت، بی‌قفس

نه دستی، نه آغوش، نه شانه‌ای

فقط یاد تو مانده در هر نفس

و سڪوت، پُر از واژه‌هایی‌ست ڪہ جرئت زنده‌شدن نیافتند...
پُر از بوسه‌هایے ڪہ بر لبه‌ے لب مانده‌اند و نرسیده‌اند بہ معشوق،
پُر از اشڪ‌هایے ڪہ غرور، حبس‌شان ڪردہ در تاریڪے چشم،
پُر از آغوش‌هایے ڪہ در دل شب، بی‌پناہ ماندند…

و سڪوت، پُر از توست...
از تمام نگفته‌هایے ڪہ نامت...

عشقی که با نفرت خاموش شده است،دیگر زنده نمی شود!

نه آوازم نه فریادم نه اشکم می شود تسکین
جهان تنگ است بر شعرم که با زخمت شود سنگین

تو آغاز تقدیری که مرگ در آن اثر دارد
و من در قعر اندوهی که از پایان خبر دارد

به پایت بود اگر شعری به پایت ریختم جان را
تو اما...

مسافرانِ بی بازگشت

بی‌صدا رفتند،
مثل بارانِ بی‌ادعا
که می‌بارد
و جز طراوت،
یادگاری نمی‌گذارد

رفتند و ما مانده‌ایم
با عکس‌هایی که در گوشه‌ی اتاق
به ما زل می‌زنند اما،
نفس نمی‌کشند

بعد از آن سفر،
بسیار صدایشان زدیم
که برگردند،
بمانند،
نروند

دریغ اما...
جز پژواک جای خالی‌شان
ردی...

من که میدانم دلت خوش روزگارت عالی است
در  کنار من ولی جایت همیشه خالی است

بعد  تو  با درد این غصه نمی آیم کنار
زندگی بی تو  برایم قصه ای  پوشالی است

تا که بودی زندگی  رنگین کمان  عشق بود
طرح بی روحش کنون مانند نقش قالی است

در...

مگر دلتنگی از نام او آغاز می‌شود
که جان به گریه می‌رسد و راز می‌شود
شب از فراق او دل آسمان ترک برداشت
قلم شکست و گیتار سکوت، ساز می‌شود
دعا که می‌کنم، غمم پایان نمی‌رسد ز او
خاطرات دور است و دل، پر آواز می‌شود
دوباره بی‌ او باغ...

صلیب سرخ

وَ باز سایه ی زاغی میانِ شب لرزید
خبر رسید خیالی دوباره بیدار است
کنارِ چَنگ و دولا چنگ سَربه زیر سیاه
سونات خاطره در آستین گیتار است



تمام زندگیم جیره خوار شعر شده
از آن زمان که تو را لایِ مثنوی دیده
شبیه تخمِ هنر پای منبر...

میگفت کو تا جداییمون
ولی، آخر سرم اومد
من از هرچی که ترسیدم
ببین آخر، سرم اومد
با پاهای خودش میرفت
با چشمای خودم دیدم
که روزای بدم رفت و
روزای بدترم اومد
رفت که رفت که رفت که رفت که رفت
مونده واسم این چشای خیس
قلب من بفهم...

امروز از هم گُسَستَم
اگه بال و پر شکستم و…
به پرتگاهِ غم رسیده گامهای من!
چو غرقِ خاطراتم و غریقِ بی نجاتم و…
بی خواب و زابراهم و طوفانِ حال من…
تاریکم…
فردا سراغِ من بیا یک روزِ زیبا سراغ من بیا…

به قول بزرگی که می گوید:
درد دارد
وقتی ساعت‌ها می‌نشینی
و به حرفایی که هیچ وقت
قرار نیست بگویی
فکر میکنی...!!!

دلتنگی نشسته کنجِ حوضِ خاطراتِ من،

به رنگِ ماهیِ غمگین، به عمقِ باورم، چه مَن.

نهفته در سکوتِ شب، صدایِ پایِ رفتن‌ها،

همان ترانه تلخی که می‌خواند در سَرَم، چه مَن.

کجایِ غصه پنهانی، تو ای دلتنگیِ دیرین؟

که هر دم می‌شکوفی باز، به شکلِ اشکِ شبنم، چه مَن.

درونِ...