متن خاطرات تلخ

میگفت کو تا جداییمون
ولی، آخر سرم اومد
من از هرچی که ترسیدم
ببین آخر، سرم اومد
با پاهای خودش میرفت
با چشمای خودم دیدم
که روزای بدم رفت و
روزای بدترم اومد
رفت که رفت که رفت که رفت که رفت
مونده واسم این چشای خیس
قلب من بفهم...

امروز از هم گُسَستَم
اگه بال و پر شکستم و…
به پرتگاهِ غم رسیده گامهای من!
چو غرقِ خاطراتم و غریقِ بی نجاتم و…
بی خواب و زابراهم و طوفانِ حال من…
تاریکم…
فردا سراغِ من بیا یک روزِ زیبا سراغ من بیا…

به قول بزرگی که می گوید:
درد دارد
وقتی ساعت‌ها می‌نشینی
و به حرفایی که هیچ وقت
قرار نیست بگویی
فکر میکنی...!!!

دلتنگی نشسته کنجِ حوضِ خاطراتِ من،

به رنگِ ماهیِ غمگین، به عمقِ باورم، چه مَن.

نهفته در سکوتِ شب، صدایِ پایِ رفتن‌ها،

همان ترانه تلخی که می‌خواند در سَرَم، چه مَن.

کجایِ غصه پنهانی، تو ای دلتنگیِ دیرین؟

که هر دم می‌شکوفی باز، به شکلِ اشکِ شبنم، چه مَن.

درونِ...

سرگردانم میان خاطراتی که
لابه لای هیچ کدامشان تو نیستی.

ﻫﯿﭽﮑﺲ ،
ﺑﺮ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﭘﺎﺭﮎ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﻧﻤﯿﻨﺸﯿﻨﺪ !
ﯾﺎ ﯾﺎﺭ ﺩﺭ ﺑﺮ ﺍﺳﺖ، ﯾﺎ ﯾﺎﺩِ ﯾﺎﺭ ﺩﺭ ﺳﺮ...

چقدر لبریز بود از تنهایی فال قهوه ام.

خسته ام
خزیده چون کبوتری درقفس

درنایی تازه از کوچ پنجره ها از راه رسیده...

گویا پرستویی هستم که به شوق بهار تمام آسمان را شقایق چیده...

خسته ام
انقدر خسته ...
که دلم میخواهد ، خواب ابدی تعبیر پلک هایم باشد...
میدانی ...
دنیا با من نساخت
با ما...

سنگینی میکند خاطراتت، بر شبهای نبودنت.

من،
هر روز،
به تکرارِ خطوطِ تاریکِ تاریخ،
خط خطی می‌شوم...

هیچ گاه دلتنگ کودکی نمیشوم ..!!!من حتی کودکی هم نکرده ام

من از تبارِ خیالِ سوخته‌ام، ای رب
ز خاکِ خامش و رؤیایِ رفته در دیوار
ز نسلی‌ام که به پرواز دل سپرده ولی
به خاک خورد، در این سطرهایِ بی‌تکرار
قلم زدم به دلِ شب، که قصه‌ای بنویس
شبیه آنچه نیاید دگر به تکرار
دلَم موزه‌ست، پر از نقش‌هایِ خاکستر...

حَقم نبود، این هَمه دِلتنگی ،
من وارث دَرد جُنون بودم....
هَربارکه عِشقت ،توی فِکرم بود،
بین زمین وآسمون بودم....
حَقم نبود ،که هِق هِق گریه،
جاخوش کنه، توی صدای من....
دوست داشتنی که ،آرزو بوده،
خُشکیده شِه، روی لَبای من...
حَقم نبود، که خاطرات تو،
سَربه سَر ،شِعرام میزاره...

بغض مرا شکست، خاطراتت.

دوباره خاطراتت تکرار میشود در من،
من از تکرار پر تکرار این تکرار بیزارم.

مگر دلتنگی چند کلمه است؟
که آسمان را برهنه می کند
و روی کاغذ می بارد
باور کن که پشت پای تو این باغ
سیب خُشکید...

تلخ کرده روزگارم را،
دلخوشی های کوچیک دوران کودکی.

هی نفس کم می‌کنم در این شب بی‌انتها
هی خودم را می‌کشم در خاطراتت بی‌صدا

در خیالم با تو بودن باز باور می‌شود
ماه هم پیشت حسودی کرده کمتر می‌شود

بعد من آیا کسی در کوچه‌هایت پرسه زد ؟
مثل من دیوانه وار اسمت به لب‌ها غنچه زد ؟

من...

بی تو هر شب زیر سیل گریه مدفون می شوم
با مرور خاطراتت زار و دلخون می شوم
بی تو در این راه دشوار پای لَنگم می کشم
طعم تلخ بی کسی را بی تو هر شب می چِشم

من شاخه‌ی اسیر زمستان سرنوشت
تو مثل برگ تازه‌ی افتاده از بهشت

من ساقه‌ی که سوخته از آه رعد و برق
حالِ مرا نپرس چه خوبم چه بد چه زشت

این لطف قسمت است که کاتب مرا اسیر
اما تورا چو زلف سیاهت رها نوشت

من دلشکسته ام چو یتیم...

این بار،
دیگر نمی‌مانم
دست‌هایم را
از همه‌ی وابستگی‌ها
رها می‌کنم،
دل را از تپش‌های بیهوده،
ذهن را از خاطراتی که
سال‌هاست بی‌ثمر تکرار می‌شوند
می‌گذارم که باد مرا ببرد،
هر جا که بخواهد…
شاید جایی دور از
هیاهوی این تکرارها،
شاید جایی که دیگر
نیازی به ماندن نباشد.

هیچ چیز بدتر از این نیست که با دل تنگ سفر کرد.

بعد تو
فرو ریختم در خویش ،
آه
قد کشید
در حُرم دلتنگی غروب...

بی‌خودی، بی‌خودی
دل می‌بازم به خیابونای خیس،
به چراغای خاموشی که هیچ‌وقت نگفتن: دوستت دارم.

بی‌خودی، بی‌خودی،
دست می‌کشم روی دیوارای ترک‌خورده،
انگار خاطره‌ها هنوز نفس می‌کشن.

چشم می‌دوزم به چراغ قرمز،
که سبز شه—ولی نمی‌شه.

بی‌خودی، بی‌خودی،
یه آهنگ تکراریو صد بار پلی می‌کنم،
شاید یه جای قصه عوض...