متن خاطرات تلخ

بی تو هر شب زیر سیل گریه مدفون می شوم
با مرور خاطراتت زار و دلخون می شوم
بی تو در این راه دشوار پای لَنگم می کشم
طعم تلخ بی کسی را بی تو هر شب می چِشم

من شاخه‌ی اسیر زمستان سرنوشت
تو مثل برگ تازه‌ی افتاده از بهشت

من ساقه‌ی که سوخته از آه رعد و برق
حالِ مرا نپرس چه خوبم چه بد چه زشت

این لطف قسمت است که کاتب مرا اسیر
اما تورا چو زلف سیاهت رها نوشت

من دلشکسته ام چو یتیم...

این بار،
دیگر نمی‌مانم
دست‌هایم را
از همه‌ی وابستگی‌ها
رها می‌کنم،
دل را از تپش‌های بیهوده،
ذهن را از خاطراتی که
سال‌هاست بی‌ثمر تکرار می‌شوند
می‌گذارم که باد مرا ببرد،
هر جا که بخواهد…
شاید جایی دور از
هیاهوی این تکرارها،
شاید جایی که دیگر
نیازی به ماندن نباشد.

هیچ چیز بدتر از این نیست که با دل تنگ سفر کرد.

بعد تو
فرو ریختم در خویش ،
آه
قد کشید
در حُرم دلتنگی غروب...

بی‌خودی، بی‌خودی
دل می‌بازم به خیابونای خیس،
به چراغای خاموشی که هیچ‌وقت نگفتن: دوستت دارم.

بی‌خودی، بی‌خودی،
دست می‌کشم روی دیوارای ترک‌خورده،
انگار خاطره‌ها هنوز نفس می‌کشن.

چشم می‌دوزم به چراغ قرمز،
که سبز شه—ولی نمی‌شه.

بی‌خودی، بی‌خودی،
یه آهنگ تکراریو صد بار پلی می‌کنم،
شاید یه جای قصه عوض...

تنهایی
جنگلی بکر است
تاریک و آکنده از بوفِ خاطره
بی‌آغوشِ خورشید
برگ به برگِ تقویم
دلت
به حالِ خودت می‌سوزد
می‌سوزد اما
آتش نمی‌گیری
می‌سوزد و
تمام نمی‌شوی...

گفتمش بی تو چه بایدکرد
تاری از زلف سیاهش را داد
گفتمش مونس شب هایم تویی
از دور نگاه سردو بی مهرش را داد
به همه بوسه ای داد و به من از دور دستی تکان دادو خاطرات تلخش را داد
گفتمش می نشینم همه عمرم را ب انتظار
رفت...

گفتمش بی تو چه بایدکرد
تاری از زلف سیاهش را داد
گفتمش مونس شب هایم تویی
از دور نگاه سردو بی مهرش را داد
به همه بوسه ای داد و به من از دور دستی تکان دادو خاطرات تلخش را داد
گفتمش می نشینم همه عمرم را ب انتظار
رفت...

بعد تو به یاد تو با یاد تو می میرم

دگر دربند نیستند ،خاطراتت در افکارم
مثل باران باریدم و رها کردم خاطرات تلخت را

هر شب در اتاقم خاطراتت را دار میزنم..

بچه که بودم زخمی میشد م ،درد می گرفت
مامان میگفت بزرگ میشی یادت میره

مامان بزرگ شدم ولی ارزوهای زخم های بچه گی را دارم این زخم های بزرگسالی درمان نداره،فقط درد داره

خوشحالی سال هاست که مرده است از آن زمان که کاخ آرزوها‌ بر سرش ویران شد...

اشک
رد پای خاطرات را
کجا باید ببارد

سوگ

نکند که ما اضافات دنیاییم،
که این‌گونه خار و خفیف،
در به در،
به دنبال یک لحظه آرامشیم.

در پی تبسمی ناگهانی،
یا عصر بارانی دلپذیر،
شامگاهی دل‌نشین،
یک‌بار لذت برف‌بازی؛

چونان سگ پاسوخته،
سرگردان،
می‌دویم؛
اما دریغ از رسیدن
دریغ

چگونه است دویدن و نرسیدن؟
چگونه است حال...

شب های سرد را هیچ ژاکتی نمی فهمد
دستان یخ کرده ام اما چرا.
گونه های خیس را هیچ دستمال کاغذی نمی فهمد
بالش خیسم اما چرا.
گوشی تلفن چه می فهمد برای چه بوسیده میشود
کفش هایم چه می فهمد چرا یک کوچه ی خاص را هر روز قدم...

در ادامۀ رفتنت بهار نیامد
دردی که از زمستان تعقیبمان می کرد
به استخوان رسید...

اندوه آدم های زیادی در من است؛
آدم هایی با چشم های غمگین و
خاطرات تلخ...

حرفی نیست
روزهای رفته در تقویم مانده اند
برگرد
بر گُردۀ این اسبِ مرده، نهیبِ شادی بزن


سلمان نظافت...

می شود بیایی
می خواهم
بسوزانم همه ی خاطراتِ تلخِ گذشته را
باید این بهار
جورِ دیگری
دوست بدارم تو را...

گربه ای در گوشه ی انبار خوابش میبرد
آن زمان که سفره با اقرار خوابش میبرد

پای پولی گر میان باشد پلیس زبده ای
در مصاف حمله ی اشرار خوابش میبرد

زندگی را در پس پس کوچه ها گم کرده ام
عاقبت از این همه تکرار خوابش میبرد

با مرور...

گاهی چقدر دلم یک رفیق شش دانگ میخواهد...
کسی که به دور از جنسیت همراهت باشد،
مذکر و مونث فرقی ندارد...
فقط کسی باشد که بفهمد حالت را...
بتوانی به دور از حاشیه و ترس از هر چیزی،
تا نا کجا آبادهِ زندگی بروی..
اگر کمی حد دوستی های معمولی...

عشق هایی که می میرند
چه می شوند؟
طوفانهایی که آرام می گیرند
چه می کنند؟

ابرهای مرده
دریا های مرده
یادهای مرده
را
کجا دفن می کنند؟

اگر همه ی خاطرات تلخی که به سختی از یاد برده ایم
یک شب
باهم به شهر حمله کنند
ما چه کنیم؟