متن خاطرات تلخ

باز شب با سایه‌اش افتاد بر دیوارِ دل
ماه لرزید و شکست از نورِ بی‌دیدارِ دل

باد می‌زد بوسه بر خاکِ قدم‌های غریب
کوچه خاموش و صدا گم در دلِ تکرارِ دل

شمعِ بی‌رویا فرو ریخت در آیینه‌ساز
روشنی کم‌رنگ شد در وهمِ شب، بیدارِ دل

زخم‌خورده، بی‌صدا، ماندم میانِ...

ابر آمد، خیمه زد بر چشمِ خسته در غروب
گریه برگِ نارسی شد در نسیمِ بی‌هروب

باد، خواب پنجره را با خودش تا دشت برد
مانده در دیوارها تصویرهایی بی‌سکوب

کوچه خالی بود و پای رفتنم در شکّ رفت
دل میانِ خاطراتی مانده از دیروز، چوب

دست بر دل، چشم...

صبح آمد، رنگ باخت آینه در چشمِ سکوت
باد پیچید و شکست از شاخه‌ها آوازِ قوت

دل به دریا دادم اما موج، طوفان‌خیز شد
ریخت بر ساحل غبارِ خاطراتِ بی‌ثبوت

خواب دیدم رفته‌ام تا انتهای کوه و نور
لیک پیچک بست بر پاهایم غباری از هبوط

هر که آمد، طرحی...

باد بر بامِ شبِ بی‌کَس، پیاپی پا گذاشت
پرده را پرپر زد و بر پنجره، غم‌ها گذاشت

برگ با بغضی شکسته، در نسیم افتاد و رفت
بوسه‌ای بی‌رنگ، بر پیشانیِ صحرا گذاشت

در دلِ دریا، دلم را موج‌ها بازی گرفت
صخره فریادی شگفت از عمقِ این دریا گذاشت

رعد، رودی...

دل برید از خنده‌های سرد و شب‌های دوتا
ماه را گم کرد در آیینه، آبِ ماجرا

باد آمد، پرده از راز سحرگاهی کشید
سایه لرزید از طلسمی مانده در نقش صبا

خشت بر خشتش نچیدم خانه‌ای بر باد و خاک
هر چه شد، از عشق شد، افتاد اگر، باشد، خطا...

چون صدا در سینه‌ام پیچید و رفت از روزگار
دل شکست از نغمه‌ای که ریخت طرحِ زارزار

شاخه خشکید و نفس در برگ‌ها گم شد، ولی
باد می‌آورد از آن سو بوی اشکِ یادگار

شعله‌ای در سینه‌ام می‌سوخت با بی‌نامی‌ام
دود شد بر چشم شب تصویرهای آشکار

ماه افتاد از...

گذشتم
و این یعنی تو دیگر در هیچ کجایِ زندگیَم قدم نمیزنی....

از غصه یک عشق دل آزار نوشتم،
شبها من دل سوخته چون شمع به محراب،

بر حال پریشان،دل غمبار نوشتم،
عشق از غم صد پاره به دل خاطره می ساخت،

دیوانه چو پروانه پریدن دل من بود،رقصیدن مستانه به تکرار نوشتم،

دل بستم و از عشق غزل ها که سرودم...

در زیر آوار خاطراتت،
چه جانها که نداده ام من.

دل که بی تو دل نیست،
ویرانه ایست پر از خاطرات تو.

گاهے حس مےکنم خودم را گم کرده‌ام؛ انگار
خستگے روے تمام روزهایم سایہ انداختہ.
چیزهایـے کہ روزے قلبم را گرم مےکردند، حالا
فقط خاطره‌اے دورند. دیگر چیزے درونم نمانده،
جز سکوتے کہ نمےدانم مرحم است یا زخم..

می گویند :انسان پناه انسان است
ولی بعد از تو
هیچ انسانی نتوانست پناه من باشد

شب، سنگین‌تر از خلأِ درونم است
دل، می‌لرزد از شبحِ نوری که نیست
باد، رازهای فراموش‌شده‌ی کوهستان را
بر تن خسته‌ی برگ‌ها زمزمه می‌کند

صدای خاک، پژواک قرن‌های خاموش است
که هنوز در رگ‌های من جان می‌دمد
ماه خسته، از پشت پرده‌ی ابرها
چشم در چشمِ شب، بی‌کلام می‌گرید

و...

در تقویمِ کهنهٔ رویاها
برگ‌هایی هست
که هرگز ورق نخوردند—
شاید از ترسِ حقیقت،
یا زخمِ تکرار...

باد،
با انگشتان نامرئی‌اش
بذر آرزوها را
در بیابانِ فراموشی کاشت،
جایی که حتی سایه‌ها
ردی نمی‌گذارند.

چشمانم،
دو فانوس خاموش
در طوفانِ بی‌پایانِ انتظار
هنوز...
نوری از فردا را جست‌وجو می‌کنند،
بی‌آن‌که...

عاشق خسته، سایه‌ای است در امتداد غروب، گام‌هایش بر سنگفرشِ تنهایی بی‌صدا می‌لغزند.

چشمانش آسمانی است که باران را از یاد برده، اما هنوز در خود, ابر دارد. دلش آتشِ کم‌سویی است که شعله‌هایش را باد با خود برده، اما هنوز گرم است...

او عشق را نه در فریاد، که...

تمام آن روزهای زیبا
که از آمدن‌شان مطمئن بودیم
حتی یک‌ بار ‌هم به سراغ ما نیامدند

"ویرانی عشق"
عشق، شهری بود که بر ستون‌های رؤیا بنا شد،
کوچه‌هایش را عطر وعده‌های بی‌پایان پر کرده بود،
و در هر پنجره، خورشید بی‌قرار طلوع می‌کرد.

اما بادهای ناگفته از راه رسیدند،
سایه‌های شک بر دیوارها خزیدند،
و باران‌های بی‌هنگام، رنگ از دیوارهای امید شستند.

خانه‌ای که با دست‌های...

"یار سفر کرده"

رفتی…
و سکوتی از جنس ابدیت را در جان لحظه‌هایم به جا گذاشتی،
مانند نغمه‌ای که در دل شب گم شد،
مانند ستاره‌ای که خاموش به بیکران پیوست.

نگاهم هنوز در امتداد راهی‌ست که رفتی،
آغوشی که هیچ بادی نمی‌تواند پر کند،
و قلبی که صدای تپش‌هایش...

دل از مهرِ تو بریدم، ولی نمیشود
با قلب جنگی آفریدم، ولی نمیشود
عقل گفت که غیرتت کو، نباید دوستش داشت
چشمم به دام عشق مامان پرید ونمیشود
هر شب میانِ کودکیم گم‌ام هنوز
هرچند زتو رهیدم ولی نمیشود
عقلم به خشم گفت: فراموشش کن، برو!
دل گفت: ولی او...

شبی مانده‌ام بی‌صدا، بی‌نفس

دلم خسته از رفتنت، بی‌قفس

نه دستی، نه آغوش، نه شانه‌ای

فقط یاد تو مانده در هر نفس

و سڪوت، پُر از واژه‌هایی‌ست ڪہ جرئت زنده‌شدن نیافتند...
پُر از بوسه‌هایے ڪہ بر لبه‌ے لب مانده‌اند و نرسیده‌اند بہ معشوق،
پُر از اشڪ‌هایے ڪہ غرور، حبس‌شان ڪردہ در تاریڪے چشم،
پُر از آغوش‌هایے ڪہ در دل شب، بی‌پناہ ماندند…

و سڪوت، پُر از توست...
از تمام نگفته‌هایے ڪہ نامت...

عشقی که با نفرت خاموش شده است،دیگر زنده نمی شود!

نه آوازم نه فریادم نه اشکم می شود تسکین
جهان تنگ است بر شعرم که با زخمت شود سنگین

تو آغاز تقدیری که مرگ در آن اثر دارد
و من در قعر اندوهی که از پایان خبر دارد

به پایت بود اگر شعری به پایت ریختم جان را
تو اما...

مسافرانِ بی بازگشت

بی‌صدا رفتند،
مثل بارانِ بی‌ادعا
که می‌بارد
و جز طراوت،
یادگاری نمی‌گذارد

رفتند و ما مانده‌ایم
با عکس‌هایی که در گوشه‌ی اتاق
به ما زل می‌زنند اما،
نفس نمی‌کشند

بعد از آن سفر،
بسیار صدایشان زدیم
که برگردند،
بمانند،
نروند

دریغ اما...
جز پژواک جای خالی‌شان
ردی...