متن مرضیه دمرچلو

هر چند که عمری همه از بوسه نوشتند
من عاشق آن اخم پر از ناز حبیبم

میروی گیسوی خود را هم پریشان میکنی

در رهت صدها درخت بید، مجنون میشود

گفته بودی عاشق شعری و من این روزها

می نویسم شعر و بعدش هم حسادت میکنم

لامروت بعد از این عینک به چشمانت نزن

جنسهای پشت شیشه بیشتر دل میبرند