از حادثه و فاصله ها نیست گِله
تا عشق، میان قلب ما پیوند است...
تلف شدم ، نیامدی ، که جانِ تازه ای دهی
به قلبِ لحظه های من که بی تو بیقرار شد...
شبی که بر تب غمت ، دوباره تن دچار شد
سکوت در دلم شکست و بر سرم هوار شد...
دشمن هزار هزار داری و چون کوه مانده ای
جانم فدای خاک پاک تو ایران هزار بار...
بی هیچ قید و شرطی می خواهمت که عاشق
پایان جمله هایش اما نمی گذارد...
عشق یعنی در میان صدهزاران مثنوی
بوی یک تک بیت ناگه مست و مدهوشت کند...
من مولوی ام ترسم از آن است مرا شمس
پیدا کند آنگاه که دیگر نفسی نیست...
گله ای نیست،من وفاصله ها همزادیم
گاهی از دور تو را خوب ببینم کافی ست...
اتفاقا که تو را دید دو چشمم، دل گفت
خاک بر سر شده ای این خود زندانبان است...
زمین دور سر خورشید نه، دور تو مى چرخد
که از گل هاى روى دامنت فصل بهار آمد...
در قضاوت همه حق را به تو دادند ولی
نکته اینجاست که من راز نگهدار ترم...
عیسای من شده ای و مرا زنده کرده ای
ای آنکه در خیال من و آرزوی منی
سجاد یعقوب پور...
