متن تک بیت

دی گذشت و بهمن و اسفند هم
آخرین ایام امسالت بخیر

بهار آمد، بهار آمد، طلوع صبح یار آمد
غم از یک در برون رفت و امید از یک هزار آمد

چو غنچه گر چه فروبستگی‌ست کارِ جهان
تو همچو بادِ بهاری گره‌گشا می‌باش

آمد بهار ای دوستان،خیزید سوی بوستان

اما بهارِ من تویی،من ننگرم در دیگری

کاش، می‌گشت رها، از تبِ تنهایی خویش
لحظه‌های عطشِ پُرغمِ پنهانیِ من

چه داند خوابناک مست مخمور

که شب را چون به روز آورد رنجور

گر تو را با ما تعلق نیست، ما را شوق هست

ور تو را بی ما صبوری هست، ما را تاب نیست!

بال شکسته است کلید در قفس

این فتح بی‌شکستگی پر نمی‌شود

گمان مبر که به پایان رسید کار مغان

هزار بادهٔ ناخورده در رگ تاک است

غافل دادیم دل به دستت

ما را یاد و تورا فراموش

به یادگار کسی دامن نسیم صبا

گرفته‌ایم و دریغا که باد در چنگ است

تا آخرین نفس،
به کنارم بمان؛ نرو!
با تو،
دلم،
پُر از:
تپشی عاشقانه است.

میان ماندن و رفتن،بهارِ عمرِ من طی شد
نمی خواهم مردد باشم از این بیشتر،کافیست.

قدم در راه بگذار ومپرس ازچند و چون،ای دل!
زمان از دست خواهد رفت، امّا و اگر کافیست

غمِ یک لقمه نان تااطلاع ثانوی تعطیل
من و مِی‌ خوارگی ها،خوردن خون جگر کافیست

مرا لبخندِ ماه و آفتابی مختصر کافیست
پتوی کهنه ای و نیم خشتی زیرسر کافیست

من و جام می و معشوق الباقی اضافات است
اگر هستی که بسم الله در تأخیر آفات است

دامن ریگ روان را خار نتواند گرفت

دست خالی ماند هر کس دامن دنیا گرفت
صائب

دست و رو شستن اگر باشد وضوی عاقلان
از دو عالم دست شستن طاعت مجنون ماست

صائب

دل سرد چو گردید ز دنیا، نشود بند

حاجت به محرک نبود برگ خزان را

صائب تبریزی

ای که می پرسی ز صحبت ها گریزانی چرا؟
در بساطم وقت ضایع کردنی کم مانده است

صائب تبریزی

در محشر اگر لطف تو خیزد به شفاعت

بسیار بگردند و گنهکار نیابند

(ولی دشت بیاضی)

رفت و غزلم چشم به راهش نگران شد

دلشوره ما بود، دل آرام جهان شد

(حامد عسکری)

صبر بر جور فلک کن تا برآیی روسفید

دانه چون در آسیا افتد، تحمل بایدش!
(صائب)