متن تک بیت

به قدرِ خوبیِ قلبِ شریفت

نکورفتار با خلق جهان باش

بشِکن آینه را!تاکه پس از این همه سال
لااَقَل چند نفر مِثلِ تو پیدا بشود۰۰۰

و از شهری که بی مِهر است
(سَر) در آخر، کوچ کردی تو
(از دفترِ بابا)
به یادِ پدرم🖤

نه ذرّه ذرّه پوسیدن،درون پیله ی عادت
میان این گلستان بی گمان پروانگی بهتر

از این میخانه ها دل می کنم، بی هیچ تردیدی
برای عاشقِ تنها، شرابِ خانگی بهتر

مرا از هر دو عالم ،گوشه ی ویرانگی بهتر
همین یک لقمه نان از سفره ی شاهانگی بهتر

مجنونِ «تو»، شد در تمامِ لحظه‌هایش
لیلای شیداگشته‌ی احساسِ خسته

دل شد کنون، یک ‌جامِ غم؛ یک کاسه‌ی خون
دل شد کنون، لیلای بی‌پروای مجنون

در شورِ دلم، می‌تپد امواجِ وفا؛

حس کن تو مرا؛ از دلم اصلا بِنِویس!

هست طومارِ دلِ من به درازیِ ابد
برنوشته ز سرش تا سویِ پایان، تو مرو

دی گذشت و بهمن و اسفند هم
آخرین ایام امسالت بخیر

بهار آمد، بهار آمد، طلوع صبح یار آمد
غم از یک در برون رفت و امید از یک هزار آمد

چو غنچه گر چه فروبستگی‌ست کارِ جهان
تو همچو بادِ بهاری گره‌گشا می‌باش

آمد بهار ای دوستان،خیزید سوی بوستان

اما بهارِ من تویی،من ننگرم در دیگری

کاش، می‌گشت رها، از تبِ تنهایی خویش
لحظه‌های عطشِ پُرغمِ پنهانیِ من

چه داند خوابناک مست مخمور

که شب را چون به روز آورد رنجور

گر تو را با ما تعلق نیست، ما را شوق هست

ور تو را بی ما صبوری هست، ما را تاب نیست!

بال شکسته است کلید در قفس

این فتح بی‌شکستگی پر نمی‌شود

گمان مبر که به پایان رسید کار مغان

هزار بادهٔ ناخورده در رگ تاک است

غافل دادیم دل به دستت

ما را یاد و تورا فراموش

به یادگار کسی دامن نسیم صبا

گرفته‌ایم و دریغا که باد در چنگ است

تا آخرین نفس،
به کنارم بمان؛ نرو!
با تو،
دلم،
پُر از:
تپشی عاشقانه است.

میان ماندن و رفتن،بهارِ عمرِ من طی شد
نمی خواهم مردد باشم از این بیشتر،کافیست.

قدم در راه بگذار ومپرس ازچند و چون،ای دل!
زمان از دست خواهد رفت، امّا و اگر کافیست