او ترس را با لبخند نشان می دهد؛ جیغ نمی کشد. و اکنون لبه ی پرتگاهی ایستاده؛ می خندد؛ عمیق و بلند، دلش را می گیرد، سرش را عقب می دهد. خنده نشانه ی شادی ست؛ همه می شنوند اما، هیچکس، هرگز نخواهد فهمید، فریاد بلند وحشت زدگی اش را......
