ارام دوست حسینی

کلمات در کنار هم زیبا ، مُتاثر، دل گیر وعذاب

دهنده هستند.

کلماتی که نوشتنشان سَهل است و بیانشان

دشوار.

تا وقتی که پشت ِحصار دندان هایمان قرار گرفته اند

و حَبس هستند؛ همه چیز خوب است.

اما وقتی شکسته می شود و تلاش برای بیرون آمدن

می کنند؛ همه...

اعماقِ سیاهیِ چشمانت، آشکارت می کند

چشمانت را نبند!

درش را قفل نکن!

و نگذار قطرات باران، به آن نفوذ کند

بگذار، عمقِ چشمانت، پیام رسان حال درونت باشد!

خیالت راحت...

تجربه بی شماری از این کار دارد

من «همان» دخترم!

همان دخترِ چهار سال پیش

همان دختری از جنسِ کویر، که افکارش

با وجود نهال های باطراوت

رنگِ سبز به خود گرفته است​

بدی های آدم ها، درقالبِ یک آلبوم

قرار می گیرد درونِ جاده ی پیچ وخمِ خاطراتت

و خوش به حالِ آن کسی که جاده اش

جامه ای از شن به تن کرده است

گذرِ طوفان خشمگین از روی خاطرات

آتشِ درونش را به خواب می کشاند..

ماه، مگر خودش تنهایی را انتخاب کرد؟

نه!

اما اعتزال را به جان می خَرد

می داند که این تنهایی همیشگی نیست

با چشمانی انتظار، منتظر چشمک یک ستاره

در دل ظلمات است.

کجای دلت را نورانی تر از تاریکی شب پیدا می کنی؟

پس از خلوتت گِله مند مباش...