سخنش را اینگونه اغاز می کند: « بگذارید برایتان با اندک رمق کلمات خویشتن را توصیف کنم. منِ بی زار از ازدحام و شلوغی، در میان افکار هیچ و پوچ و مالامال از جمعیت خویش برای صد و اندی بار کشته شده ام؛ قتل صورت گرفته و کدام موکل؟ اما...
روز موتم از من خسته دلی یادی کنید در عزای خویش با چشم تر اوقاتی کنید چون شدم در خاک و غلطیده ز خون ای حریف از بهای بوسه ای کمتر ز من جانی کنید بر شما بادا گوارا گریه های تلخ من گر به یاد لعلش از خون جگر...
دگر دردهایمان پایان ندارد دوایی غیر سوز جان ندارد دلم از داغ هجران گشته بیمار طبیبم غیر از این درمان ندارد درآن حضرت که درد او دوایست دوا این درد بی درمان ندارد دل ما عاشق و دلبر بدستش ولیکن عشق او نقصان ندارد چه سود از ناله و زاری...
