عیناکِ بحُسنِها یقفُ الکلامُ.. بسمتکِ تُحیی ورداً قد ذبل من الزمانّ. سخن، نزد زیبائی چشمانت بازمی ایستد. لبخندت، به گل هایی جان می بخشد که از روزگار پژمردند.
