متن سکوت شیرین

در کوچه‌های خاکیِ خیال
کودکی
با پایِ برهنه
بر سنگ‌فرشِ رؤیا
می‌دود.

باد
موهایش را
به رقصی بی‌پایان می‌برد
و آسمان
در چشمانش
آبی‌تر از همیشه است.

او نمی‌داند
که دیوارها
گاهی
بلندتر از قدِ آرزو می‌شوند
و ساعت‌ها
بی‌رحمانه
بزرگ شدن را
فریاد می‌زنند.

اما هنوز
در صدای خنده‌اش...