پنجشنبه , ۱ آذر ۱۴۰۳
شیرین منی، نیستی ز دل خون گشته امسالهاست خاموش به لقا ات دلبسته امخود رانده ای مرا به سِتم دلم بد کرده ایتا تو جُنبی نازنینم ز دنیایت پَر بسته امیاد داری آن عهد بسته را خود رد کرده ایچون ز فرهادم، به تُندی کوه چشم بسته امنیستی رفتهِ ای در بستهِ ای قفلش کندهِ ایاسیر این شهر غم چون غریبی سرگشته اممن به اینجا پای دفترم روح من کو؟ برده ایبرده ای روح! جانم ستان من که فعل گذشته امرفته ای جانان ستم! سرگشته یارت کر...
