متن علیرضا مرادی

می بافم رویای بودنت را
تا شالی شود
به دور گردنم
برای روزهای سرد نبودنت
علیرضا مرادی

رابطه ای است
بین دلتنگی های من
و مهربانی های تو،
اینحا ، جاده ها
از هجوم فاصله ها،همیشه خیس است.
علیرضا مرادی

گرچه عمری برود در غم تو آزارم
از جهان تو این غم شعرت بیزارم

هر بار که در بی تفاوتی ها رها میشوم
کمتر صبور هستم
کمتر باگذشت...
کمتر عاشق...
و در یک لحظه تمام میشوم
دیگر به معنای واقعی تمام شده ام؛
اما دیگر بدون اینکه به پشت سرم نگاهی بیاندازم
خودِ تمام شده ام را تیمار میکنم
همچون مادری بر بالین فرزندی...

مادرم حال مرا دید تورا نفرین کرد
جای خالی تو هر روز مرا غمگین کرد

علیرضا مرادی

دستان ما همچون دروازه شهری بی انتهاست و سوال این است که ایا روزی بسته خواهد شد دروازه ی این شهر بی انتها
علیرضا مرادی

‏⁧ و⁩ عشق
‏در آغوش ما
‏گلوله خورد
-علیرضا مرادی

بگذار ستاره ها تشنه بمانند

بگذار آفتاب گرسنه بتابد

تو از نَم گیسویت

عطش را در من

کی فرو می نشانی؟

ای افطار روزهای بلند خرداد و تیر

در رمضان های آمده و نیامده
علیرضا مرادی

امشب بیا به خوابم، سر انگشتایی که سرسبزی توشون جریان داره رو بکش روی روح خاکستریم. امشب بیا به خوابم و بهم ثابت کن که زنده ام.
علیرضا مرادی

چه بهانه ای بهتر و قشنگ تر از تو می توانم برای ماندن و زندگی کردن پیدا کنم،آن همه در دنیایی که زیبایی هایش رو به افول می رود.
علیرضا مرادی

سرخی لبهای تو جام می نابی بود
می ننوشیدم ولی این خواب، رویای من است.
علیرضا مرادی

روزهایم را در چنین پارادوکسِ ناممکن در جهان میگذرانم؛
عاجزانه اما مشتاق،
امیدوار اما تنها،
خسته اما صبور...


علیرضا مرادی

اینجا همه خسته اندهمه خسته کننداند من خسته ام
منِ خسته با تمام خستگی ام برای رسیدن به توئه خسته تلاش میکنم و جان میدهم.
علیرضا مرادی

و من درمیان طولانی ترین شب های تکراری پاییز، به همراه آرزوهایی که شاید برای زنده نگه داشتنشان دیگر توانی نداشته باشم.
علیرضا مرادی

آسیمه سر نوشتم
خوابم چرا؟ نگفتم
دور از خدا چه کردم
شاید، دلی شکستم ...

غروب غم نبین، فاطی قشنگه
ثوای ما خوشو بس شوخ و شنگه
به عمر سر شده تاوان ندارم
چرا؟ بلور دِلت از شیشه و سنگه

غمگین شدی جانم بگو
سوز دِلت نَم نَم بگو
حرف سکوت کُشته منو
حواله ام کرده ای جهنم بگو

کاش، تو کمی سنگ صبورم بودی
یا به خرابات دلم، ساقیِ سورم بودی
غربت این دل ما، رفته ای ای دل ما
همره و همسفرم، در ره دورم بودی

آتش مزن، افروختیم
تشنه به دریا سوختیم
سوز جگر تا کی کشیم
عمری به هیچش باختیم

باز این غروب غمزده
شور دلم بر هم زده
وای از وصال دوریت
غمگین دلم، پرپرزده

فلک مطلا گشت از صیحه و نور
شب میلاد مَهی زیباست، چو حور
غمَم سر شد، دل ما هم بیاراست
ثنای ربّ برآرم بر این شب و سور

آه سردَت بر دل ما
کوه دردَت بر سر ما
غم نبینم بر دل تو
ای مه بی همدل ما

گشته ام غافل زتو عاری زدردم
یا پس دوری، مستِ خاک سردم
ای بلایت جان ما، دورت بگردم
گشته ای در غم چرا؟ ای کوه دردم

با این و آن نشستی
بی ما چرا؟ تو رفتی
گشتی در آب و آتش
ما را چنین شکستی