گرچه عمری برود در غم تو آزارم
از جهان تو این غم شعرت بیزارم
غروب غم نبین، فاطی قشنگه
ثوای ما خوشو بس شوخ و شنگه
به عمر سر شده تاوان ندارم
چرا؟ بلور دِلت از شیشه و سنگه
کاش، تو کمی سنگ صبورم بودی
یا به خرابات دلم، ساقیِ سورم بودی
غربت این دل ما، رفته ای ای دل ما
همره و همسفرم، در ره دورم بودی
فلک مطلا گشت از صیحه و نور
شب میلاد مَهی زیباست، چو حور
غمَم سر شد، دل ما هم بیاراست
ثنای ربّ برآرم بر این شب و سور
گشته ام غافل زتو عاری زدردم
یا پس دوری، مستِ خاک سردم
ای بلایت جان ما، دورت بگردم
گشته ای در غم چرا؟ ای کوه دردم
اسیر بند تو، بس بی قرارم
فغانِ دوریت، از دل برآرم
مرا یاد تو در دل غمین است
کجایی رفته ای دُردانه هزارم
بُلبل به سوز دل هی می سراید
گل ناز اطلسی هم دل می رباید
خدایا گل و بُلبل به میثاق هم آور
به فرداها امیدی نیست، شاید نیاید
به قربون چشمون ناز و خسته
چرا غمگین لب دریا نشسته
تو و دریا، خدا ساحل قشنگه
غم و غمگین دل دریا شکسته
بغض شدی، شعر شدی بر دل ما
بگذرد... دو سه روز عمر، یار سنگدل ما
شاعری خیره سرم باز مرادم دل تو
غزل و شعر شوی ای پریشان دل ما
نازنین گلی، گوهر من
دختر ماه و مه ازهر من
صد بهاران باش که تابی
ال آی، جان و جواهر من
خوشیت رفت، همه ز سر خیره سری
حیف آن دیده ناز که ندارد چشم بصری
عمر شیرین برود، بس که به هیچش دادی
کُشتی آن عاشق زارت، ز سر بی نظری
پَرم از خُوف پروازم که بستند
دل خونم، چه بی پروا شکستند
اِله من، دری بگشا، پناه من تویی تو
تویی جانان، کس و یاران که هستند
