متن غزلسرا مصطفی مدرس پور

حسادت میکنم آن لحظه که از من جدایی تو
عجب شیرین ادایی، لُعبتی و با صفایی تو
شب جشن تولّد زخم ها کردی به قلب من
درآن وقتی که میکردی دو دستت را حنایی،تو۱
به صورت پنکِک و، برلبْ رُژ و، بر چشمها ریمِل
خدا خیرت دهد اینگونه یک آدمْ...

من و تو فرقمان این بود ای دوست.
تو مَن مَن کردی و من نیز مِن مِن.

مصطفی مدرس پور