یکشنبه , ۴ آذر ۱۴۰۳
صبحِ بی تو ، مثِ سالِ بی بهاره ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، مث اون جمعه غروبا ، غم و دلتنگی میارهمث یه مادرِ خسته ، که تو باغچه گل میکاره ،،،،،،،،،،،، تا که روزی بیاد و با خودش شادی بیارهمث یه سواره رَسته، که جلوش پُلا شکسته ،،،،،،،،،،، ولی باز امیدو داره ، که به دل داره یه چاره که نمیشه ریسمونایه ، تابِِ عشقش پاره پاره یا همون بادبودنِ کشتی ، که به آسمون سواره ،،،،،،، یه وَرش دِلگیره دریا و تَنِ...
