متن اشعار صامد

عاقبت درمان نشد درد نوشتن در دلم
ظاهراً پیش از تولد فکر آن در من شده

این همه شوق نوشتن ناگهانی شد؟ نه خیر!
خوشه ها بر هم شدند و حاصلش خرمن شده..

از خیالِ دیدنِ چشمانِ پاکِ نابِ تو
می کشد هرشب زبانه ، خواب من بر خواب تو

-- -- -- -- -- -- --

یاد آن دفتر شعری که دگر باز نکردم..

قصه به قصه خواندنت
هجومِ هجمه های درد
به وقت شب نماندنت
حسرت بوسه های تر
به کعبه گاهِ دامنت
به می شکاندن از سر
لبش به لب نهادنت
به من ، به تو ، به غم
به عاشقان
به تکّه های جانِ من
به جانمازِ فاسقان
که غم خدایِ...

خویش از خویش برانم که کجا را برسم ،،،،،،،،،،،،،،،،
غصه بر غصه گذارم که کجا را برسم ،،،،،،،،،،،،،،
هرکجا را برسم باز بگویم که کجا را برسم ،،،،،،،،،،،،
به کجا راه رسم باز نگویم که کجا را برسم ،،،،،،،،،،،،،
.

از عشق رمیدیم و دمیدیم و جدایی خواستیم
در کوی دل از ماه ثنایی خواستیم
در مزرع عشق چریدیم و شب هنگام خزان
می در بر میخانه گذاشتیم و خدایی خواستیم

خواب دیدم خواب بودی قصّه ای در قاب بودی
مثل شبنم های سرخ گونه ای شب تاب بودی.
یاد کردم بودنت را ، نیمه شب بوسیدنت را.

ناگهانی که تمامِ شب ، لب هایِ تو بود
و تمام قصّه ها ، یِکّه در خوابِ تو بود

قابِ این قصه شکست

زین خیالِ بی خیالی     وین غم و هجر جدایی 
میکشد من را به قعرِ      آن گناهِ بی گناهی 

ی وفا بودیم وز عشقی گران      در نوایه بی نوایی هم زبان 
بس خیانت کردیم و کردیمش نهان    عشق را کشتیم و این باشد عیان 

در مکتب حقیقت ،عشق است چون گدایی      وداع ندارد این عشق آخر که بی نوایی 

بی تابم و از عشق دگر خواب ندارم        من ترسم از آن بود که شبِ بی تو مهتاب ندارم. 

بی تابم و از عشق دگر خواب ندارم        من ترسم از آن بود که شبِ بی تو مهتاب ندارم. 
----------------------
در مکتب حقیقت ،عشق است چون گدایی      وداع ندارد این عشق آخر که بی نوایی 
----------------------
بی دفایی را میان عشق تو آموختم       صبر و طاقت را برای دوریت اندوختم ...

در نگاهِ حسرت انگیزِ دلم ساقیان درد هی دف میزنند
گفته بودم میروی اما دلم مثل اکنون هی نظرپس میزند
میروی وآخر این قلبِ غریب با نبودت هی غریبی میکند
خاطرات تلخ دیروزت دگر در خیالم دلفریبی میکند .

شب ، من و تْو قافیه ها گم شده پیدا بُکُنید ، بیا ک توْ حجلهٔ غم ، شبم رو اِرضا بُکُنید . به سوده سازشه سَحر ، خاطره اهدا بُکُنید ، بخاطر خاطره هم ، خدامو رسوا بُکُنید.

در آستان هجرتت، زین گفته تا به کی؟
صبحِ سپیده دم، خورشید در حرم، تیمار تا به کی؟
اَملِ مَحالِ من، مُلکِ مَلالِ تو، غم خوار تا به کی؟
مهتابِ مِهنَتَت، خفتیده در خَفا، صبحِ سحر شده.
انتظار تا به کی؟

حافظا کو حالِ دورانی که میگفتی : ، اینگونه نِی خواهد بماند
حالِ دوران ،؛ که هر روز و شب و سال و مِهَش یکسان بماند
زخم هایه پینه بسته بر زمان ، شاید این بود که بی درمان بماند
آتشِ شوریدهٔ عَطْشِ عیان ، بی گمان این نیز بی...

صبحِ بی تو ، مثِ سالِ بی بهاره ،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،،، مث اون جمعه غروبا ، غم و دلتنگی میاره
مث یه مادرِ خسته ، که تو باغچه گل میکاره ،،،،،،،،،،،، تا که روزی بیاد و با خودش شادی بیاره
مث یه سواره رَسته، که جلوش پُلا شکسته ،،،،،،،،،،، ولی باز امیدو...