جمعه , ۷ اردیبهشت ۱۴۰۳
هرچند مرده‌ایم و راه می‌رویم، بی‌واژه‌ایم و حرف می‌زنیم...اما به آدم‌های بیرونِ این مهِ غلیظ و به چشم‌های نگران بگویید؛ نگرانِ ما نباشند، خوبیم......
خوبیم! عمیقا خوبیم...گیر کرده‌ایم میانِ زهدانِ گربه‌ی بداقبالی که مادر ماست... که دائم از درد به خود می‌پیچد، به در و دیوار می‌کوبد و ما دانه دانه می‌میریم، ولی تمام نمی‌شویم، می‌مانیم تا نفر به نفر، مردنِ عزیزانمان را به نظاره بنشینیم و روزی هزاران بار بمیریم...خوبیم، هرچند سیلیِ ناحق زیاد خورده‌ایم، که همیشه سیلی‌اش حواله‌ی دیگران است و درد و خونمردگی‌اش برای ما، که همیشه تهدیدش حواله‌ی دیگران است و تاوانش برای ما... هرچند آسمان هم این روزه...
