متن مه غلیظ

هرچند مرده‌ایم و راه می‌رویم، بی‌واژه‌ایم و حرف می‌زنیم...
اما به آدم‌های بیرونِ این مهِ غلیظ و به چشم‌های نگران بگویید؛ نگرانِ ما نباشند، خوبیم...

خوبیم! عمیقا خوبیم...
گیر کرده‌ایم میانِ زهدانِ گربه‌ی بداقبالی که مادر ماست... که دائم از درد به خود می‌پیچد، به در و دیوار می‌کوبد و ما دانه دانه می‌میریم، ولی تمام نمی‌شویم، می‌مانیم تا نفر به نفر، مردنِ عزیزانمان را به نظاره بنشینیم و روزی هزاران بار بمیریم...
خوبیم، هرچند...