یکشنبه , ۹ اردیبهشت ۱۴۰۳
موسی ابن جعفر(ع) تا میله ی قفس غزلستانی از پر استپرواز هر پرنده تمنای اخر است زندان به سجده های شبش غبطه میخورددیوار خسته منتظر دست لاغر است خورشید اگر به فکر طلوعی دوباره نیستدر سایه سار حضرت موسی ابن جعفر است باران بهانه کی کند آنجا که سال هاستچشم فلک به نغمه تنهائی اش تر است زنجیر اگر به طاقت پایش فرو نشستدُردانه ای در آستانه ی تقدیس دلبر است اینجا حریم خلوت بالحوایج است اینجا نفس بهانه هر مشک و عنبر است ...
