متن زندان

رفتم از خانه به بیرون به خیابانی که
از همان خانه که دیگر شده زندانی که

در دلم آشوب و نم نم باران بزند
سیل از اشکم به جوی خیابان بزند

غرق رویای تو و هرچه که خوانم همه توست
بی‌گمان هرچه از عشق که دانم همه توست

آمدم تا...

کاش بهاران شود و سال به پایان نرسد
دل به بیابان نزند عشق به زندان نرسد

حلقه به هر در بزنم به هر طرف سر بزنم
تا که غم از دوری تو به سوی هجران نرسد

در را باز میکنم
پنجره را باز میکنم
احساس اسارت اما
رهایم نمیکند
این خانه را انگار
از آجرهای یک زندان ساخته اند

اوریانا فالاچی:

عذاب آورترین لحظه برای یک محکوم، موقعی است که از زندان آزاد شود و از خودش بپرسد چطور آن جهنم را تحمل کردم؟

برای من ماجرای مردی را نقل کردند.
که دوستش به زندان افتاده بود و او شب ها بر کفِ اتاق می خوابید.
تا از آسایشی لذت نبرد که دوستش از آن محروم شده باشد.
چه کسی؟ چه کسی برای ما بر زمین خواهد خوابید؟

_آلبر کامو
_سقوط

جسم اگر زندانی شود انسان راه چاره ای جویا شده، رهایی حاصل می شود. اما اگر روح خود را محصور در میله های زندان ببیند چه بسا خو گرفته، آن را حقیقتی در حیاتش معنا می کند.

رفتم از خانه به بیرون به خیابانی که
از همان خانه ی چون یک زندانی که

دلم آشوب شد و حوصله ام سر رفته
رود اشکم از دریاچه ی غم سر رفته

دل به تو دادم که تو گشتی یکی یکدانه من
رفتی اما دل شکستی ای تو ای تک...

در زندانِ نَفس،
با کدامین لهجه بخوانم
ترانه یِ بی تکلّفِ عشق را ؟
با نگاهِ خیس
از پشتِ هیس
آه می کشم
هوایِ نَفَس
راه راه می شود چرا؟

موسی ابن جعفر(ع)

تا میله ی قفس غزلستانی از پر است
پرواز هر پرنده تمنای اخر است

زندان به سجده های شبش غبطه میخورد
دیوار خسته منتظر دست لاغر است

خورشید اگر به فکر طلوعی دوباره نیست
در سایه سار حضرت موسی ابن جعفر است

باران بهانه کی کند آنجا...

وای اگر مَرد گدا یک شبه سلطان بشود
مثل این است که گرگی سگ چوپان بشود
هر کجا هد هد دانا برود کنج قفس
جغد ویرانه نشین مرشد مرغان بشود
سرزمینی که در آن قحط شود آزادی
گرچه دیوار ندارد خود زندان شود
باغبانی که به نجار دهد باغش را...

هوا بس سرد و بی روح است

نفس چون مرگ و اندوه است


میان صبحِ آزادی

دِلَم

گِریان و مجروح است

همان زندانِ مفتوح است.

تحمل میکنم فراغت را
نبودنت را...
نداشتنت را...
به من گفتی چرا هرچقدر من ابراز میکنم علاقه ام را نسبت به تو
تو با تبسمی مرموز سکوت میکنی؟
و تو چه میدانستی پشت آن سکوتم و زیر لبخندمرموزم راز عشق و فریادهای من عاشقت هستم نهفته بود...
تمام هستی من......

تحمل میکنم فراغت را
نبودنت را...
نداشتنت را...
به من گفتی چرا هرچقدر من ابراز میکنم علاقه ام را نسبت به تو
تو با تبسمی مرموز سکوت میکنی؟
و تو چه میدانستی پشت آن سکوتم و زیر لبخندمرموزم راز عشق و فریادهای من عاشقت هستم نهفته بود...
تمام هستی من......

قبری که مهمانش تو باشی
بهتر از دنیاست
دنیا بی رخ یار بدتر از زندان است

به زندانی گفتم تنها تر از تو کیست گفت تنها تر ازمن کسیست که دلش تو زندان دیگریست

آیه آمدنت

آغوش که با فاصله نازل شدنی نیست
یک آیه بیارید، دلم، دل شدنی نیست

بیهوده نکن بحث، چنین است و چنان است
این عاشق دیوانه ات عاقل شدنی نیست

باید بپذیرم که اسیرم بپذیرم
زندان پدر سوخته منزل شدنی نیست

من با غم دوریت، مگر می شود ای...

میله ی زندان من هر موی مژگان تو بود

من از این زندان برای خویش قصری ساختم

مینشینم و به هرآنچه که پشت سرم میگذرد لبخند میزنم!
برای هیچکدام از فکر ها و حرف های پوچ و بیهوده ای که دیگران راجبم تصور میکنند و میگویند تره ای خرد نمیکنم!
خودم را از این جهان و روزمرگی های مضحکش دور میکنم و مانند نخل هایی که باد...

مرا تا ابد در زندان تنت حبس کن
و راه گریزم را ببند
که این تن زندان دلخواه من است...

وَ
میله های قفس را
فاصله ، زندان کرد.
.

شعر : حادیسام درویشی

جرم من
عاشق شدنم بود
و
زندانم چشمان تو

آنقدر دست های یکدیگر را نفشرده ایم
آنقدر یکدیگر را در آغوش نگرفته ایم
آنقدر به پای اشک ها و لبخندهای هم
ننشسته ایم که دیگر تاب نزدیک شدن
به یکدیگر را نداریم.
آنقدر ترسیده ایم و دروازه های اطمینان
را قفل کرده ایم که انسانیت در تاروپود
فرسوده ی...

قفس سینه که جای قلب نیست
دردِ دل ، از به زندان ماندنِ اوست

حادیسام درویشی

سال ها بعد
قهرمان فیلم کسی نیست
که شهر را از دست
هیولای غول پیکر نجات دهد
به تنهایی از عجیب ترین زندان ها فرار کند ...
و یا یک تنه ارتشی را حریف باشد .
.
سال ها بعد ..
قهرمان قصه کسی است
که جرات کند و میان...