دوشنبه , ۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۳
در اتاقی که به اندازه ی یک تنهاییستدل منکه به اندازه ی یک عشقستبه بهانه های ساده ی خوشبختی خود می نگردبه زوال زیبای گل ها در گلدانبه نهالی که تو در باغچه ی خانه مان کاشته ایو به آواز قناری هاکه به اندازه ی یک پنجره می خوانند....
