متن گلدان

تا عابرِ غروب،دلش وا شود دمی
عمریست پشت پنجره گلدان گذاشته ست
رضاحدادیان ۱۴۰۳/۹/۷

می گویند: خدایان که می میرند،
تندیسشان را خلق می کنند!
اگر تو خدای من باشی،
شبیه گلدانی خلقت خواهم کرد و
روبروی پنجره ی اتاقم می گذارمت.




شعر: شنو محمد زاخو
ترجمه به فارسی: زانا کوردستانی

پس از آنکه
آوازِ سیاهِ آینه را
پاک نمودید
سراغِ گلدان بگیرید
و در قلبِ نمدارش
یک جای خالیِ خوب بکارید
«آرمان پرناک»

نور عشق است که از پنجره ها تابیده
به سرش گل زده گلدان و به او خندیده

پنجره باز به گلدان نظر انداخته است
طاقچه عاشقی پنجره را فهمیده

اعظم کلیابی
بانوی کاشانی

لوله ی تفنگ ها را گلدان خواهم کرد،
خاکسترهای بجای مانده از جنگ ها را
برای کودکان سرزمینم
به جوهر تبدیل خواهم کرد،
تا در دفترهایشان مشق کنند.


شعر: سوران ندار
ترجمه: زانا کوردستانی

به چشمِ گل،جنگل با تمام وسعت خود
شبیه گوشه ی گلدان شده ست،بعد از تو
رضا حدادیان

آفتاب سر زده
زلزله تمام شده
گلدان گل داده...

به چشمِ گل،جنگل با تمام وسعت خود
شبیه گوشه ی گلدان شده است،بعد از تو

رضا حدادیان

گلدان هایش اولین چیزی بود که مرتب میکرد
روح او با گیاهان و سبزه ها گره خورده بود
او جان گیاه را با روح زلال خود میدید
و تنهایی اش را به دست گلهای خوشبوی باغ سپرده بود
او می دانست چگونه از دنیا لذت برد 🍃

رعنا ابراهیمی فرد

تقویم را نگاه کن!
تاریخ های تلخ
یادآور فراموشیِ محبت است!
هیچ چیز به اندازه فراموشی، نابود نمی کند
گلدان کنار پنجره هنگامی خشکید
که فراموش شد...

من ارزش سکوت را
ازگلدان پژمرده ی مادربزرگ آموختم
آن هنگام که می دانست دیر یا زود خشک می شود
اما طلب آب بیشتری نکرد
تا گلدانش را به یک کاکتوس ندهند

دانشمندی نوشته است
هیچ محبتی از بین نمی رود
تنها از شکلی به شکل دیگر تغییر می کند
شاید این گلدان بنفشه ی پشت پنجره
دلتنگی های یک روز مادرم باشد
شاید آن اذان دور
نفس پاک صاحبدلی همین نزدیک...
و شاید همه چشم هایی که برایت گریسته اند
شاخه...

پنجره
دست گلدان را
در دست آفتاب می گذارد
آفتاب می خندد
گلدان می روید
پنجره زیبا می شود

من خودم را پوشیدم
فصل نبود
در لباس بی فصل
من تو را سراسر نبودم
من تو بودم
من تو را خوب گفتم
که گل های شمعدانی را پوشیدم
اتاق من دیگر سفید است
گلدان اکنون خالی است

مرا دوست بدار
گلدان گل می دهد
اتاق سفیدتر می شود
مرا...

سر هر قراری منو می کاشتی
یادت هست؟
میخوام تلافی کنم
به خانه ام بیایی
تو تمام گلدان ها می کارمت!

نگران نیستم
همه چیز درست میشود...
آب ریخته روی زمین جمع نه،
اما خشک میشود...
قلب شکسته خوب نه،
اما ترمیم میشود...
و هنوز هم می توان
در گلدان شکسته گل کاشت...

از عشق همین خاطره می ماند و بس !

گلدان لب پنجره می ماند و بس !

ازآن همه چای عصر گاهی با هم

بر میز دو تا دایره می ماند و بس !

خانه ای که درآن مادرنفس بکشد
هیچ گلدانی خشک نمی شود.

دستت را فشردم و گفتم: دوستی!
دستم را فشردی و گفتی: دوستی!
حرارت سبز صمیمیت از جانمان تراوید،
و دستانمان گلدان اعتمادی شد
و گل بوته ی باورمان در آن ریشه بست...

گیسو بیفشان بید نامجنون من! در باد
بی گرده‌افشانی گلی پابند گلدان نیست

جایی نیست که زندگی باشد و عشق نباشد. در استکان‌های چای، در گلدان، در انتظار گل. آنجا که از عشق خبری نیست از زندگی هم نیست.

در اتاقی که به اندازه ی یک تنهاییست
دل من
که به اندازه ی یک عشقست
به بهانه های ساده ی خوشبختی خود می نگرد
به زوال زیبای گل ها در گلدان
به نهالی که تو در باغچه ی خانه مان کاشته ای
و به آواز قناری ها
که به...

به مادرم گفتم :
حال مردم خوب نیست
مادرم پای پنجره گلدان را آب می‌داد، گفت:
یک چیز در ما دارد کم می شود، که نباید گذاشت، خطرناک‌ترین بیماری ، از دست دادن لذت زندگی‌ست، شور برای بیدار شدن و کندن و رفتن و ساختن، وقتی همه چیز به سمت...