یکشنبه , ۹ اردیبهشت ۱۴۰۳
دوستی ،کی اخر امددوستداران را چه شد ؟...
انگار که خواسته باشی تسخیرم کنی..دستم را،گوشه ی دلَت..بند کن....
به چه کار آیدت ز گل طبقیIاز گلستان من ببر ورقی...
روز مرگم نفسی مهلت دیدار بدهتا چو حافظ ز سر جان و جهان برخیزم...
بیمار غمم عین دوائی تو مرا...
از من چیزی جز توباقی نمانده !به خودت اینهمه آزار نده......
سیه آن روز که بی نورِ جمالت گذرد ......
ﻟﺒﺨﻨٖﺪ ﺗﻮ ﺑﺎ اﺧﻢ ﺗﻮ زﯾﺒﺎﺳﺖ، ﮐﻪ ﭼﻮن ﺳﯿﺐ ﺷﯿﺮﯾﻨﯽ و ﺑﺎ ﺗﺮﺷﯽ دﻟﺨﻮاه ﻋﺠﯿﻨﯽ...
یک زنهیچ آسیبی نمی تواند به تو برساندجز این که تو را نادیده بگیرد......
من از عطرِ آهسته ی هوا میفهمم تو باید تازه گی ها از اینجا گذشته باشی...
کجاست همنفسی ؟تا بشرح عرضه دهمکه دل چه می کشد . . .. از روزگار هجرانش...
همی ترسم که ای جان جهانمنیایی ور رود بر باد جانم ......
تو !غمگین ترینزن جهان بودی !این رااز لبخند هایبی شمارت فهمیدم...
با آنکه رفته ای و مرا برده ای ز یادمی خواهمت هنوزو به جان دوست دارمت...
آنچه در زندگی اولویت است، این است که شما آن چیزی شوید که واقعا هستید....
کی زِ سرم برون شود،یک نفس آرزوی تو..!...
دوستان عیب کنندمکه چرا دل به تو دادمباید اول به تو گفتنکه چنین خوب چرایی؟...
تو در منزندهاىمن در تو ما هرگز نمی میریم ......
ناصِح زبان گشود که تسکین دهد مَرانام تو بُرد و باعث صَد اضطراب شد......
میترسم!!!وقتی بیاید که دیر شده باشد!یک من برای ما شدن کم شده باشد......
مثل معتادترکت میکنم هربارباز زیر لبمیگویمهمین یکبار!...
مرا تو «دیده» و از «دیده» هم عزیزتریچه دیده یی که بر احوال من نمی‌نگری؟...
ماییم و هزار درد تازهماییم و قنوتِ دست خالیماییم و همین اطاق کهنهبا زلزله های احتمالیبردار هلالِ داس ها رااز هیچ کسی شکایتی نیستما تکیه به کوهِ زخم داریماز هیچ قماش حاجتی نیست...
یک دل حواس جمع مرا تار و مار کرد...
من از تو انتظار دیگه ای دارمبرام آرامشابرهای آبان باش...
فرورفت از غم عشقت دمم دم می‌دهی تا کی دمار از من برآوردی نمی‌گویی برآوردم...
زمانی به سراغ آدم می آید که دیگر خیلی شده است......
راست است که صاحبان دل های حساس نمی میرند...بی هنگام ناپدید میشوند!...
شرح این قصه’ جانسوز نگفتن تا کی ؟سوختم ، سوختم این راز نهفتن تا کی ؟...
هرگاه رَّد پای کسے که آرامشم را گرفته بود دنبال کردم,به خودم رسیدم...!...
مرگ ها دو دسته‌اند:مردی که قدم می‌زند زنی که حرف نمی‌زند...
همه کس سر تو داردتو سر کدام داری؟؟!...
دست مرا بگیر که باغ نگاه توچندان شکوفه ریخت که هوش از سرم ربود...
هر که خود داند و خدای دلشکه چه دردی ست ، در کجای دلش...
میترسم از آن چشم سیه مست که آخر از ره ببرد صائب سجاده نشین را...
زحمت چه میکشیپیِ درمانِ ماطبیب؟ما نمی شویم وتو..... میشوی...
آری از شوق به هوا میپرم و خوب می دانمسالهاست مرده ام......
-نه صدایم…و نه روشنی ؛طنین تنهایی تو هستم !طنین تاریکی تو…...
رشکم آید که کسی سیر ،نگه در تو کند...........
حالم از شرح غمت....... افسانه ایست..........
در عشق دو چیز است که پایانش نیستاول سر زلف یار و اخر شب ماست...
من خَراب توام وچشم تو بیمار من است......
کزهر چهدر خیالمن آمدنکوتری......
کسی بایداین عشق را از وسط نصف کندو نیمه یِ دیگرش رادر دلِ تو بکارد !تنهایی نمی‌شود از پسِ تنهایی برآمد...
درست می گویند پاها قلب دوم اندمن همه جا دنبال توام ...........
شیفتگی آن است که چشمان زنی را دوست بدارید بی آنکه رنگ آن را به یاد آورید....
غم مرا به غم دیگران قیاس مکن !که من نشانه ی های بی‌قیاس شدم.....
شعر را در روز نتوان آنچنان زیبا سرودشاعران شبها قلم هاشان قیامت میکند! ...
لحظه لمس نگاهت ... مست_و_ویران_میشوم...
دوستت دارمو تاوانِ آن هرچه باشد ،باشد ......
