متن نفس

با این‌که پاهایت
بوی ماندن می‌دهند
گاهی بی‌هیچ‌ بدرقه‌ای
باید رفت
وقتی سکوت
جای قدم‌هایت
نفس می‌کشد
و سلام‌ها
در حرمت لحظه‌ها
کمرنگ می‌شوند

دلتنگی‌هایم را تا می‌کنم
هنوز چمدان احساس
با تکه‌های خاطرات
نفس می‌کشد
هر بار که نبودن تو
لباس خاطره می‌پوشد
بغض در چین آستین‌ها می‌نشیند
و دست‌ها
دکمه‌های پیراهنت را
می‌بوسند

یک لحظه تو بودی
و دلم غرقِ چشمانِ تو شد
در عمقِ نگاهت،
دریایی از عشق موج می‌زد
رفتی،
اما خیالت ماند
مثل عطری که در باد پیچید
و هر نفس،
دوباره تو را زنده کرد

در سکوتِ شب،
نامِ تو زمزمه‌ی قلب منست
و سایه‌ات،
بر دیوارِ جانم می‌رقصد...

چون به آغوشم می‌کشی
گرم گرم می‌شوم
و برف زمستان را انتظار می‌کشم.
و وقتی نیمه شب‌ها
هرم نفس‌هایت بر تن می‌وزد
خنک خنک می‌شوم
و روزهای گرم تابستان را می‌طلبم.

همچو یک سروِ روانی
قد کشیدی در وجودم
زندگی کنم تو را ای،
شبنمِ صبحِ نجیبم...!

(تقدیم به رهبر عزیزم💚)

نفس عمیق بکش و چشمانت را ببند
آرامش طبیعت را احساس کن
اجازه بده آرامش در ذهنت جریان پیدا کند
بگذار زمزمه باد در گوش هایت بپیچد
در شب آرام پاییزی

آنچـہ بر تن میـבهـב شوق نـفــس، چشمان توست.

مے زنـב زنگ בلم
مے گریزـב او سپس
من بـہ ـבنبالش روان
تنـב פּ تیز פּ یک نـ؋ـس
تا بـہ چنگش آورم
اـ؋ـتـב او בر این قـ؋ـس
او شوـבمحبوب בل
من براے او نـ؋ـس
حال ما בوتا نکو
ما ؋ـقط בلـבارو بس

اونی که باورت نکرد،
مثل برگ خشک پاییز،
افتاد از شاخه‌ی دلت،
بی‌صدا، بی‌رد پا.

تو اما ایستادی،
با چشم‌هایی پر از نور،
با قلبی که هنوز
برای خودت می‌تپه، نه برای تأیید دیگران.

زندگی کوتاهه،
مثل نفسِ آخرِ شب،
و تو یاد گرفتی
که هر لحظه رو
با خودت...

نـفـس نـفـس هواے اوست،
کـہ میـבمـב بـہ جسم و روح و جان من.

در من
خیال کسی ست
که از شب‌های بی‌پنجره
می‌گذرد
و من
با هر نفس
شاخه‌ای از جانم را
به او می‌سپارم
تا شاید
در خوابش
بشکفد...

در انتهای دریا
شهری‌ست
پر از آشنا

کوچه‌هایش
با صدای تو نفس می‌کشند
و پنجره‌هایش
به سمت خاطره‌ها باز می‌شوند

من
هر شب
با موجی از دلتنگی
به آن‌جا سفر می‌کنم
بی‌آنکه
تر شوم

گاهی لازم نیست دنیا را تغییر دهی ، کافی‌ست خودت را به یاد بیاوری. آن‌جایی که ایستاده‌ای ، حاصل تمام ایستادگی‌های گذشته‌ات است. تو از جنس توانایی ، از ریشه‌ی باور ، و از تبار بلند خواستن هستی. هر روز ، فرصتی‌ست برای ساختن نسخه‌ای بهتر از خودت. نه برای...

در این کوچه‌ها
بوی نان کهنه می‌آید
و دست‌های سیاه
به دنبال ته‌مانده‌ای در سطل‌ها می‌گردند.
من
به پنجره‌ها نگاه می‌کنم
که همه پرده‌هایشان را کشیده‌اند
و خواب‌هایشان را
پشت دیوارها پنهان کرده‌اند.

شهر
مثل زنی فرسوده است
که آرایش لبخندش را
باران شسته.

و شاعر
با زبانی زخمی
تمام...

امان از دست تو و خنده هایت
کمی نفس بگیر
بنشین چایی ات را بنوش
با عطر گُل و هِل
خو گرفته است
قند پهلوست
بیست دقیقه ی دیگر
غذا دم می کشد
میز را به سلیقه ی تو چیده ام
یادم نرفته
در گلدان میز غذاخوری
گل رز آبی...

اگر تپش‌های باران
صدای نفس های تو
نیست
پس چرا دلم می لرزد..‌‌

#رویا_سامانی

تو فقط باش...
بودن تو کافی‌ست برای جاری شدن معنا در جهان.
اگر پرنده‌ هستی
آسمان، بی‌دغدغه‌تر پرواز خواهد کرد
اگر ماهی‌ هستی
دریا آرام‌تر نفس خواهد کشید
اگر گل هستی
دشت ، رنگ تازه‌ای خواهد گرفت
تو فقط باش...
بی‌نیاز از واژه ـ بی‌نیاز از اشاره
و بگذار عشق...

تو فقط باش...
بودن تو کافی‌ست برای جاری شدن معنا در جهان.
اگر پرنده‌ هستی
آسمان، بی‌دغدغه‌تر پرواز خواهد کرد
اگر ماهی‌ هستی
دریا آرام‌تر نفس خواهد کشید
اگر گل هستی
دشت ، رنگ تازه‌ای خواهد گرفت
تو فقط باش...
بی‌نیاز از واژه ـ بی‌نیاز از اشاره
و بگذار عشق...

چه خوش رسید شعر تو به چشمه‌های جانِ من
که واژه واژه‌اش پُر از ، نسیمِ آشنای توست...

مرا دعوت کن به پرسه‌ای‌ عاشقانه
در کوچه‌های بی‌قراری

کمی مرا قدم بزن...
که در اوج احساس پروانه‌ای خود
گرمی دستان تو را می‌طلبم.

تو مرا شمع وجودی
همراه دلم باش
که سخت مبتلای تو اَم

نفس من که بماند نفس خودکار گرفت
یا بیا یا که بمان این دل بیمار گرفت

در غربت هر غروب
در انتظار رسیدن شب می مانم
تا شوق فردا
در گلویم بغض شود !
بدان امید
که در سپیده ای روشن
همچون نفس هایم
برایم تکرار شوی

هوایم، با تو شد حالا، پر از مهر؛

نفس هستی و با تو، می‌کشم، دم!

تو شدی یک قسمت از شعر های من
نه فقط در شعر ،حتی تو شدی بخشی ز من