متن شکوفه

شکوفه، در شکوفه، مهر رویید
بهشتی شد زمین و، حور، آمد


نشانِ رستخیزان شد پدیدار
و اسرافیل و نفخِ صور، آمد

ایستاده‌ای
تنهایِ تنهایِ تنهایِ تنها
پایِ چهارفصلِ پاییزم.
تو
تنها شکوفه‌ی درختِ بختِ منی...

می بینی ؟
باز کرده دهان
شکوفهِ به تحسینت

اگر باغتان را دوست دارید نباید از کار کردن در آن دست بکشید،
کمی صبر کنید.
فصلش که برسد حتماً شکوفه ها سر می زنند.

با شاخه های شکوفه خیز
سرشاخ می شود
گوزنی که سرش
هوای بهار دارد
«آرمان پرناک»

ایستاده ای
تنهایِ تنهایِ تنهایِ تنها
پایِ چهارفصلِ پاییزم.
تو
تنها شکوفه ی درختِ بختِ منی...
آرمان پرناک

دست مرا بگیر، ڪه باغ نگاه تو
چندان شڪوفه ریخت ، ڪه هوش
از سرم ربود!

پا به پای ارغوان ها بیا
دست در دست گیلاس ها شکوفه بزن
ما هم دلمان بهار میخواهد

مصطفی فروتن

جاودانه ترین بهار
لذت دیدار توست
بیا با عطر نفس هایت
مرا به صرف عشق
مهمان کن
تا که در آستانه ی
این فصل سبز
شکوفه ی احساس مان را
جشن بگیریم


مجید رفیع زاد

باران بهاری، نسیم را به مهمانی طبیعت می آورد
شکوفه ها کلاهی سپید بر روی شاخه های درختان هستند
قطرات شبنم بر گلبرگ ها، همچون الماس های طبیعی می درخشند
سیاهی درونت را با نفس کشیدن هوای بارانی تطهیر کن

از میان قلب من شکوفه ای جوانه زد
در دلم ندایی آمد که بهار رسیده است

هوای بهار، از رویاها پا به هستی می نهد
نسیمی خوشبو، با تَرَنُّمی دلنشین، به ما می رسد
شکوفه ها با نغمه های شاد، به خنده ی گل ها می پیوندند
و زمین، با زمزمه ی پرندگان، جان می گیرد

آسمان آبی، صاف و بی غبار
باغ ها و چمنزارها،...

بهار آمد، شکوفه شد پدیدار
گیلاس، با لبخندِ دلنشین، شد نگار

عطرِ شکوفه، در هوا پیچید
و جانِ عاشقان، به شور و نشاط رسید

درختان گیلاس، غرق در زیبایی
بهاری دیگر، با طراوت و شادکامی

چشمانِ من، خیره به شکوفه ها
قلبم، پر از امید و آرزوها

گیلاس، نمادِ عشق...

در انتظار بهار باش
شکوفه اى ،
مرا به تو خواهد رساند...

به تو گفتم : گنجشک کوچک من باش
تا در بهار تو من درختی پر شکوفه شوم
و برف آب شد شکوفه رقصید آفتاب درآمد
من به خوبی ها نگاه کردم و عوض شدم
من به خوبی ها نگاه کردم
چرا که تو خوبی و این همه اقرار هاست
بزرگترین...

چه لذتی داشت بهار
اگر عشق با دست هایش
گره دوری مان را باز می کرد
تو از جاده ی انتظار می رسیدی
و پر مهرتر از باران
بر من می باریدی
بذر دوست داشتنت
در باغچه ی سبز دلم
جوانه می زد
و آنگاه شکوفه های بوسه ام
بر...

حوالیِ چشمانم ابری
ویرانه ی قلبم
گِل آلود،
شکوفه ها آمدند و رفتند
سِیل تو را بُرد.

نسیمِ مرگ می وزد اینجا،
من
خواب شکوفه می بینم انگار
در معبرِ بادهایِ آشفته.

بغض تلخ نداشتنت
هر شب گلوی شعرهایم را می فشارد
کجایی ببینی ؟
که چگونه واژه های احساسم
در تب لب هایت می سوزند
واژه هایی که با لب های تو شکوفه می دادند
و با آفتاب نگاه تو قد می کشیدند
افسوس که نیستی
و ثانیه ها نفس واژه...

خیال تو
شکوفه ایست سپید
در قلبم.
رضا حدادیان

تک درختی به دور از همهمه جای گزید
گمان نمی برد که هر روز گنجشکان
در پیچ و تاب مویش
یاد درختی با شکوفه های صورتی را سنجاق کنند.

درخت آینه ای بی زوال خواهم شد
پر از شکوفه ی صبح خیال خواهم شد
رضا حدادیان

ما هردو با شکوفه همدم بودیم
هرثانیه بیقرار شبنم بودیم

مانند انعکاس جنگل در آب
عمری من وتو قرینه ی هم بودیم.

رضاحدادیان
رباعی
از کتاب سرقرارباران

آنجا را ببین
آن یکی شکوفه نیست
چه پروانه ای