قصّۂ عشقُ باید
ازمادری شنیدکه
باگریه بَچَّشُ به
جبهه بُردکه شهیدشِه
ازمادری که وقتی
فرزندِ اون شد شهید
حتّی جِنازَشُ هم
به چشمای خودندید
داغ فرزندُ دیدن
کمترازشهادت نیس
خوابشونُ ببینی
هرشب باچشای خیس
عشقُ باشهادتِ
فرزندانِش معناکرد
خودخدابوسه به
دو چشماش وُ دستاش زد..
