متن اعظم اسماعیلی

خوبه ما از سختی نترسیم تا

از بودنش انگیزه پیدا شه

اون دردِ که فولاد و می سازه

الماس، روی قله ها جا شه


بانوالف

تو سکوت مُرده ی شب
تو حضور دلخوشی های منی
زندگی یادش میاد قشنگه تا
تو میای از عاشقی حرف می زنی


بانوالف

به فال نیک می گیرم ترک های فراوانی
که رنجانده ست روحم را و تو آن قصه می دانی؟

که تاوان رسیدن ها همیشه حاصلش زخم است
و نور از زخم تابیده، به عمق هر چه نادانی

چه راه دور و دشواری، تو محکم باش و این دریاب
سرانجام زمین...