متن حجت اله حبیبی

گم کرده ام من خویش را
در من مجو دلدار را
حجت اله حبیبی

شب ،
راز سینه سوز روز،
در غبار مبهم است .
حجت اله حبیبی

برای یک نفس ، بیا ،
که با تو هم نفس شوم .
حجت اله حبیبی

تا دَر نبندی ،
بال ، در نمی آوری !
حجت اله حبیبی کج

وقتی که عکس می گیری ،
خودت باش .
حجت اله حبیبی

شب ، نور می زاید .
حجت اله حبیبی

از سایه بیاموزیم
آداب رفاقت را
هرجا که نهی پایی ،
دنبال تو می آید .
حجت اله حبیبی

آهنگ تو را دارد
هر دانه که در خاک است
حجت اله حبیبی

به خاک
دل مبند ،
سر بردار ، تا برسی .
حجت اله حبیبی

حواس پنجره ،
سکوت ،
کوچه ،
پیرهن ،
شاخه ای رُز است .
حجت اله حبیبی

پرنده ، می میرد ،
« عشق» !
پشتِ گوش نندازی.
حجت اله حبیبی

انتخاب با شما ،
ما دلِ شکسته ،
بر گزیده ایم .
حجت اله حبیبی

آرزوی دشت ،
پشت پنجره ،
در افق ،
شناور است .
حجت اله حبیبی

گاهی ،
میان خاطره ها ،
قاب می شویم .
حجت اله حبیبی

دو باره ، سیب سقوط کرد ، زنی به آسمان ستاره شد. حجت اله حبیبی

آسمان چشم به راهِ « ستاره ها »ست .
حجت اله حبیبی

انتقام می گیرم از لبت ،
با یک بوسه . حجت اله حبیبی

و کسی در انتظار
جان داد
شاید
کمی گریه
گنجشکی را از تشنگی می رهاند .
حجت اله حبیبی

در این عصری که مجنون هم ، به عقل خویش می نازد
ز شیرین عقل می جویی ، ره و رسم مروّ ت را . حجت اله حبیبی

کاش می آموختیم ما
انتقام ،
دل بستن نیست ،
چشم گشودن است
حجت اله حبیبی

وقتی که تو می خندی، شک می کنم
بهشت اینجاست یا آنجا

حجت اله حبیبی

وقتی می آیی ، پنجره سرک می کشد
اما از شرم ، پا به کوچه نمی نهد .
حجت اله حبیبی

بیا کنار پنجره
که من به شوق
تمام کوچه را
به سر دویده ام
حجت اله حبیبی

تمام آرزوی پنجره
« رسیدن » است
حجت اله حبیبی