متن حسرت فقدان

تو با لبخندت،
با چشم‌هایی پُر از صداقت و مهر
گرما می‌بخشیدی
بر جانِ همنوعان،
بی‌هیچ‌ چشم‌داشتی…
چون خورشید.

مگر می‌شد
دلِ خانه‌ای در سوگ باشد
و تو آن‌جا نباشی؟
مگر می‌شد
اندوهی باشد
و دلِ تو نباشد در میانه‌اش؟

آدم‌های خوب
با رفتن‌شان
دریغ می‌آورند،
جایشان
هر روز بیشتر...