متن دلتنگی عاشقانه

بهار با همه شکوفه هایش می آید،
اما هیج چیز نمی تواند عشقی را که
در زمستان گم شده،بازگرداند.

چه قدر زیباست
گل سرخ
از دور دست
از پس پرده‌ی اشک
از پس پنجره‌‌ای باران خورده
از پس شیشه ای بلند
وقتی تو به دیدنم می آیی
و به رویم لبخند می‌زنی
یا  به گاه ِ دیدار
شاخه‌ای گل‌ِسرخ‌
بر مزارم‌ می گذاری  !


             

به امید روزی که برای همیشه با هم زندگی خواهیم کرد.
به امید روزهای شادی که در پیش خواهیم داشت، دوری مجدد را به جان خواهم پذیرفت.

غلام حسین ساعدی
نامه به طاهره کوزه‌ گرانی

تو هم مثل منی؛ دلتنگ و خسته

درون سینه‌ات، مهری نشسته

از احساسِ دلت، گل می‌تراود

به دشتِ باورِ من، دسته دسته

خدایا نگاش کن چجوری میادش.
منو کشته اون صورت ناز و ماهش.
نمیدونه انگار دلم بد میخوادش.
تا هر جا که باشه با چشمام میپامش.
نمیدونه چشماش عجب حالی داره.
صداش جنس ارامش خاصی داره.
نگاش وای نگو دل واسش پاره پاره.
تو چشمای نازش چه دنیایی داره.
خدایا نگاش...

آن چه می بینم تماما عشق نیست
شرحه هایی از نیاز و خواهش است
اما؛
در سَرَم سودایِ بی تو بودن و
در دلم دیوانه ای سوداکُش است

حتی وقتی ساعت از پیچ وتاب
یک حادثه بر می گشت
من منتظرت بودم....

و من دوباره جوانه بزنم...
در خاکِ نگاهت
که هر صبح، خورشید از آن سر برمی‌آورد
و پرنده‌های شوق،
بر شاخه‌های دلم
آواز برگشتنت را می‌خوانند...

کاش دست‌های تو
فصلِ سرد تنهایی‌ام را
گرم کنند
و لحظه‌هام
چون شکوفه‌های نارنج،
لبریز از تو شوند...

بگذار در امتداد نامت
قدم بزنم...

یک شب بیا تا بنگری
این قلب بی‌تاب مرا
حال مرا؛ احساس دل
چشمان بی‌خواب مرا

تمامِ حسّ قلبِ عاشقم را
به گردِ سینه‌ات پروانه کردم
تو را بوسیدم و بوسیدم از نو
میانِ نبضِ قلبت خانه کردم

واسه بیداریِ شبهام، خیال چشم تو کافیست.

می‌گن به تو فکر نکنم، ازت دور بشم،
دست بکشم و بی‌خیالت بشم.
اما اصلاً نمی‌دونن که جونم به تو وصله،
تو برای من همه‌چیزی، خانواده منی ، دارایی منی.

نمی‌دونن که خنده‌هات چقدر قشنگه،
چشم‌هات ندیدن وقتی بهم نگاه می‌کنی

اون برق توی نگاهت رو ندیدن


این مردم هیچ‌چیزی...

قصّه‌های حالِ قلبم را بخوان
در کتابی که، هزاران باب شد

با خیالِ صورتِ نازِ نگار
سینه‌ام، درگیرِ حسّی، ناب شد

برگه در برگه
محبّت
رخنه کرد
در دلِ گلبرگِ قرطاسِ دلم

من سرودم، عاشقی را پُرتپش
با صدای جیغِ الماسِ دلم

گوییا دیدارِ روی ماهِ یار
چون سهیلی بی‌نشان، نایاب شد

ذرّه ذرّه، شورشِ موجِ دلم
بس که رویش را ندیده، آب شد

یک عالمه پروانه‌ی در پیله پریدند
از رد نگاه تو که روی بدنم بود

تاریخ به اندازه‌ی ده قرن تغزّل
در لحظه‌ی خورشیدی عاشق‌شدنم بود

خداوندا خداوندا خدایا
خریداری دل بشکسته آیا؟
ببین از ظلم ظالم زیر تیغیم
همه محتاج لطف بی دریغیم

داستانی به کمین نشسته است در پس لبخندی که مرور می کند رویاهای معلق در آلبوم خیال را

حالا که اردیبهشت
از دست زنبق‌ها افتاد
تو با قدمهایت
خواب پروانه ها را
بهم نریز
شاید در گوشه ای از این بهار
سهم من از تو
همان  برکه ی  خمار آلود باشد...

غم نبودنت بد به جانم ریشه زده.

خودش که نیست،
ولی غمش یار من است تا به ابد.

چه دردهایی که در نبودنت، به جان خریدم.