متن دلداگی

چنگ می‌نوازد در سکوت شب،
انگشتان باد، سیم‌ها را لمس می‌کنند،
صدا، چون سایه‌ای از رؤیا،
می‌لغزد در تاریکی...

نه کلامی هست، نه فریادی،
تنها زخمه‌هایی به جانِ خاموشی،
که بیدارش می‌کنند...

چنگ، پیرِ دانای بی‌زبان،
حکایت می‌گوید از درد و دلدادگی،
بی‌آنکه لب بگشاید...

و ما، گوش‌سپرده به آوای...

من وصله ی جانت شدم

آن عاشق زارت شدم

هر بار مجنون تر شدم

دیوانه ی رویت شدم

از زندگی غافل شدم

سرگشته ی کویت شدم

آن من نه، این من به شدم

آغاز هر پایان شدم

نقل همه محفل شدم

از بهر این دلداگی هر بار عاشق تر شدم...