به چشمانت که نگاه می کنم؛ معصومیتِ از دست رفته ام را به خاطر می آورم و دلم تنگ می شود؛ برای نسخه ای از منِ قبلی ام. چشمانت آیینِ پرستش من اند. به خدا سوگند؛ هم اکنون اگر جانم را یگانه خالق بگیرد؛ دین من، با طواف چشمانت،کامل شده...
همیشه دوست داشتم یکی باشه که اگه بگم خدافظ ، در جوابم بگه: کجا؟! -ناراحتم، درست -عصبیم، درست -حوصله ندارم، درست -اما تو حق رفتن نداری بری دلم تنگ میشه.... -میفهمی؟؟
