نگاهت، در دلم، گردیده روشن؛ صفا داده، به جانم؛ همچو گلشن؛ من از، حسّ نهانِ جان سرایم: فدایت، شورشِ جامِ دلِ من! شاعر: زهرا حکیمی بافقی کتاب: دل گویه های بانوی احساس
نگاهت بر دلم، «احساس» می کاشت؛ ستاره، چشمکِ نابِ تو را داشت؛ کجایی؛ تا که باز از بسترِ مِهر، کنم بوسه، زِ لب های تو برداشت؟! شاعر: زهرا حکیمی بافقی کتاب: دل گویه های بانوی احساس
نگاهت مثلِ دریاهای آبی ست؛ طراوت دارد و، مانندِ آبی ست؛ و دور از جان کند، حسّ عطش را؛ چو جامِ آن، گرفتارِ سرابی ست! شاعر: زهرا حکیمی بافقی کتاب: دل گویه های بانوی احساس
