سروده‌های زهرا حکیمی بافقی (متخلص به الهه‌ی احساس)

هر چند که سرد است جهان با دلِ خونم؛
جاری ست، از او، غم، به رگِ حسّ جنونم؛
صد شکر که در فصلِ زمِ پُرنمِ دنیا،
با مهرِ محبّت شده دل گرم، درونم!
شاعر: زهرا حکیمی بافقی (الف احساس)

به زیبایی/ دلم پُر شد/ از عشقِ ناب و گیرایی/ اهورایی/ در این احساسِ شیدایی/ و این امواجِ رویایی/ تویی نامنتهای شورشِ دل/ برایم هست مشکل/ کشم پای دلم را، از دلِ کویت/ نجویم، روی دلجویت!
زهرا حکیمی بافقی (کتاب ترنّم احساس)

قطعه ای از پازل سرخ دل من،/ پیش دشت سبز چشمانت،/ جا مانده است؛/ آمدی و بردی با خود،/ نیمی از وجود مرا؛/ نیمه ی من،/ جدا از من،/ چرا مانده است؟/ باز آی و تکمیل کن،/ دفتر وجودم را؛/ طرحی از من به جاست؛/ مابقی،/ رها مانده است!
زهرا...

پراکنده شده، اجزای قلبِ من/

دمادم؛ هر کجا؛ دامن به دامن/

میانِ تکّه های قلبِ چون پازل/

تویی زیباترین احساسِ سرخِ دل/

و با «تو»، جمع می گردد/

بسی دلگرم می گردد/

پریشان حالیِ موجِ دلی، پُردرد/

پُر از رگبارِ بغضی، سرد/

زهرا حکیمی بافقی (کتاب ترنّم احساس)

پُر از مهری؛

و شهرآشوبِ گُل چِهری؛

که با بحرِ دلت، هر دم،

سرودی مِهر را بهرم؛

و بهره، داده ای من را،

از امواجِ تبِ دریا؛

از احساسِ سروری سرخ و پابرجا؛

از آشوبِ دلِ صد پاره ی شیدا...

زهرا حکیمی بافقی (کتاب ترنّم احساس)

می نوازد احساسِ پریشانم،

شهرآشوبِ عاشقی را،

با تار و پودِ دل؛

تا که شاید،

چنگِ آرامش زند،

بر تار تارِ مویت،

در بسترِ پریشانی!

زهرا حکیمی بافقی (کتاب گل های سپید دشت احساس)

سرشار از احساس است،
شعرِ زندگی با تو؛
 وقتی که:
صبح،
از مَطلعِ آفتابگردانِ بوسه هایت،
شکوفا می شوم؛
و شب،
در مَقطعِ شب بوی آغوشت،
آرام می گیرم!
زهرا حکیمی بافقی
کتاب گل های سپید دشت احساس.

تسبیح خداوند را می توان، حتّی:
در صدای غرّش ابرهای سیاه،
احساس نمود!
آسمان؛
زمین؛
و هر آن چیزی؛
که نشان از وجود دارد،
در تسبیح سبزِ بی کرانه ی عشق جاری است؛
پس تو ای انسان!
چرا نسیان؟
چرا در ستایشِ ایمان،
زبانِ جان،
به وصف نگشایی؛
و خدایت...

تسبیح خداوند را می توان:
در سجود پیوسته ی هر رود،
که روز تا روز،
دشت به دشت،
مسیرها را با سینه می رود؛
و در صدای لرزشِ بلندآبشاری؛
که به کرنشِ تمام،
سر به زیر می آرد،
دید و شنید!
زهرا حکیمی بافقی، برشی از یک دل سروده، کتاب...

تسبیح خداوند را می توان:
در صدای بی صدای درختان؛
که با سبزی تمام،
سرها به آسمان افراشته؛
و دست ها به دعا برداشته اند؛
و در گوش باد نجوا می نمایند؛
به فریادِ تمام، شنید!
شاعر: زهرا حکیمی بافقی، برشی از یک دل سروده، کتاب راز و نیاز

تسبیح خداوند را می توان:
در حق حقِ مرغِ حق؛
در هوهوی باد؛
و در سرورِ سروِ آزاد،
پیدا نمود!
زهرا حکیمی بافقی، برشی از یک دل سروده، کتاب راز و نیاز.

تسبیح خداوند را می توان:
در وزن آهنگ کبوتران؛
که با تکرارِ حجم صدای خود،
نغمه ی «بغ» می گویند؛
و خدای را می جویند،
دریافت!
زهرا حکیمی بافقی
برشی از یک دل سروده
کتاب راز و نیاز

در بندِ عشقت اسیرم

ببین چه سان

ژرفای احساسم

با تکرارِ محبّت

ترجیع بندِ مِهر می سراید!

شاعر: زهرا حکیمی بافقی
کتاب: گل های سپید دشت احساس

نگاهت، در دلم، گردیده روشن؛

صفا داده، به جانم؛ همچو گلشن؛

من از، حسّ نهانِ جان سرایم:

فدایت، شورشِ جامِ دلِ من!

شاعر: زهرا حکیمی بافقی
کتاب: دل گویه های بانوی احساس

نگاهت بر دلم، «احساس» می کاشت؛

ستاره، چشمکِ نابِ تو را داشت؛

کجایی؛ تا که باز از بسترِ مِهر،

کنم بوسه، زِ لب های تو برداشت؟!

شاعر: زهرا حکیمی بافقی
کتاب: دل گویه های بانوی احساس

نگاهت مثلِ دریاهای آبی ست؛

طراوت دارد و، مانندِ آبی ست؛

و دور از جان کند، حسّ عطش را؛

چو جامِ آن، گرفتارِ سرابی ست!

شاعر: زهرا حکیمی بافقی
کتاب: دل گویه های بانوی احساس

احساس، به جامِ نگهِ «تو»، دارم؛

پیوسته از این حسّ صفا سرشارم!

آیا که شود، باز بیایی پیشم؛

تا بنگری احساسِ دلِ بیمارم؟

شاعر: زهرا حکیمی بافقی
کتاب: دل گویه های بانوی احساس

برخیز؛ بیا، نزدِ دلم؛ دلدارم!

آخر، منم انسانم و یک دل دارم!

یک دل؛ که نه صد دل، شده ام شیدایت؛

گل بوسه ی حس، بر لبِ «تو»، می کارم!

شاعر: زهرا حکیمی بافقی
کتاب: دل گویه های بانوی احساس

با یک دلِ حسّاس، پر از، احساسم
افسوس که هرگز تو نداری پاسم
آب از سرِ من هم که گذشته دیگر
بگذار بگویند که آس و پاسم
شاعر: زهرا حکیمی بافقی (کتاب دل گویه های بانوی احساس)

چترِ دستانت را
سایه سارم کن
تا احساسم
رها گردد
از دستِ باران دلتنگی

زهرا حکیمی بافقی
(کتاب گل های سپید دشت احساس)

بدرقه:

لب هایت
به گاهِ رفتن
گُلِ بوسه را می جست
و چشم هایت
ناتمامیِ نگاهش را
به نظاره نشسته بود
من بودم
و ابهّتِی از بهت
در واپسین نگاه
ناگاه
ژرفای دلم
تا مرز انفجار لرزید
جنونی سخت
تپش های قلبم را
درهم پیچاند
و التهاب سینه ام را...

روزی دلِ من ساکنِ گُل شهرِ هنر بود
در عاطفه ی نبضِ دلم شور و شرر بود

در سینه ی من مِهرِ وفا بود درخشان
گنجینه ی دل معدنی از دُرّ و گهر بود

امّید دمادم به درونم شده جاری
در باورم از بارشِ احساس، اثر بود

دنیای دل از...

آن شب که ماهیِ دلت، بی خواب و خور بود
دریای احساست، چقدر آبی و پُر بود

در برکه ی داغ و، عطشناکِ دلِ من
پیوسته ماهیِ تپش، سرگرمِ سُر بود

آبِ محبّت را دلم، می کرد، احساس
آبی که بس شفّاف بود انگار، کُر بود

در سینه ات، آتش...

از دلِ شب، تا به مهرِ بامِ عشق*
بود بیدار این دلِ همگامِ عشق

در شبِ شور و تپش، افتاد بر
ساحلِ سینه، صدای گامِ عشق

زیر و رو می کرد و آشفته، مرا
هر تپش؛ با هر نفس، آلامِ عشق

دردی از جنسِ محبّت، در دلم
نقش بست از،...