متن رامینا یاراحمدی

سینه ام پر درد است و زبانم عاجز...

مرگ مدت هاست در روحم رخنه کرده اما حریف جسمم نمی شود..

و دستانم هنگام نوشتن نامش می لرزند...

به حبسی افتاده ام که می دانم رهایی از آن ممکن نیست...

درد بدنم را شهری برای سکونت می داند و از شهر نمی رود بلکه مدام خانه اش را عوض می کند...

قبری حفر می کنم و تمام آرزوهایم را دفن می کنم تا بیهوده بر بالین مرده ورد عافیت نخوانم....

نمی دانستم روزی می رسد که در دامن شب اشک بریزم و با توهمات ذهن بیمارم امید را به خود القا کنم....

نمی دانستم روزی حالم آنقدر بد می شود که نتوانم آن را وصف کنم....

نمی دانستم روزی گوشه نشین خانه و ساعت شنی عمرم می شوم؛ هرچه بیشتر  در خود فرو میریزم ،پیرتر می شوم...