چند بهار گذشت از روزی که سهراب نوشت: \زندگی وزنِ نگاهی ست که در خاطره ها می ماند...؟\ من از این وزن، به بی وزنی مطلق رسیده ام! در خاطر من حالا هیچ نگاهی سنگینی نمی کند؛ هیچ صدایی زنگ نمی زند و هیچ آدمکی با پرسه های گاه و...
تو را در بیکران دنیای تنهایان رهایت من نخواهم کرد رها غیر من را تو غیر از من چه میجویی ؟ تو با هر کس به غیر از من چه می گویی ؟ به نجوایی صدایم کن بدان آغوش من باز است برای درک آغوشم، شروع کن یک قدم با...
تو مرا یاد کنی یا نکنی باورت گر بشود یا نشود حرفی نیست اما نفسم میگیرد در هوایی که نفس های تو نیست
در غم گداختم یادت جهان را پر غم می کند و فراموشی کیمیاست
قاصدک ! شعر مرا از بر کن.. برو آن گوشه ی باغ.. سمت آن نرگس مست... و بخوان در گوشش... و بگو باور کن... یک نفر یاد تو را... دمی از دل نبرد...
