متن یاد

(سه شنبه)

هنوز هم
سه شنبه ها را دوست دارم

یادِ
گرفتنِ
دستانت
می افتم...!

تو باشی دست غم در کوچه های عشق زنجیر است
به جز یاد شما هر یاد دیگر دست و پاگیر است

در این غربت
و این تاریکی اندوه
بگو عطر کدامین یاد...
جز تو...
دلم زنده می دارد؟

باران
باران که می بارد
ترانه ها آرام آرام
جان می گیرد
و بوی خاک باران خورده
یاد تورا با خود می آورد

یاد دلنشینت ای امید جان

هر کجا روم روانه با منست

ای آنکه نرفتی دمی از یاد کجایی؟

چای مینوشیدم
یادش افتادم
ّبغض کردم و اشک در چشمانم حلقه زد..!
همه با تعجب نگاهم کردند..!
لبخند تلخی زدم و گفتم چقد داغ بود...!

هر چه خانه را می تکانیم
خاطره های
خالی از همخاطره ها
بیرون نمی ریزند
چگونه توانستیم
اینهمه سال دوام بیاوریم ؟
در دنیایی
که هیچ چیزش
دوامی نداشت
آنها که گفته بودیم «بی تو می میرم»
مرده اند
و چه کرگدنهای پوست کلفتی بوده
دلهای ما !
چگونه آن...

یاد بعضی نفرات

روشنم می دارد:

اعتصام یوسف،

حسن رشدیه

قوتم می بخشد

ره می اندازد

و اجاق کهن سرد سرایم

گرم می آید از گرمی عالی دمشان.

نام بعضی نفرات

رزق روحم شده است؛

وقت هر دلتنگی

سویشان دارم دست،

جرئتم می بخشد

روشنم می دارد.

حاضر بودم برایش بمیرم...
مخصوصاً آن روز که از شدت سرما از دماغش آب می چکید و نوک دماغش قرمز شده بود..
با تمام آنچه که آن زمان از عشق می دانستم عاشقش بودم...
گفته بود عاشق آب نبات چوبیِ خروس قندی ست... من هم رفتم و گشتم و در...

من خاطرم...

از دیروزها هست و همین امروز

از فردا و فرداها تو یاد هست؟!

چقدر دلم میخواهد بدانم حالا که من نیستم حالت چگونه است بى من؟
آیا تو هم وقتى نام مرا میشنوى
دلتنگ تر میشوى برایم؟
وقتى باران میزند براى لحظه اى یاد من
مى افتى؟
یاوقتى عطر من مشامت را پُر میکند، چشمانت مرا لو میدهد؟
نکند دیگر دلت یاد مرا...

چشم ها را می توان بست
و ندید...
یا نخواست...
یا نگفت...
چه کنیم، با هجومی که نامش..."یاد"است

پرپر شدم شبیه گلی در هجوم باد
آن کیست تا بیاورد اینک مرا به یاد...

یک دفعه
یادم آمد بگویم ،
دلم برایت تنگ شده اس
این را آویزه سینه ات کن برای
روزهایی که
نه من هستم و نه یادم ...!

و یاد روشن ِ تو آفتاب است مرا
و عشق چیست به جز روشنایِ یادِ کسی...

آنچه در یادش نمانده
یاد ماست

شب رسید و درد عشقت باز هم شدت گرفت
مثل دندان درد، شب ها یاد آدم میکنی...

شعر هم اگر نگویم

مرا که هیچ گلی

هم نامم نیست،

و هیچ خیابانی به نامم

چگونه به یاد خواهی آورد؟

رفتن هم حرف عجیبی است
شبیه اشتباه آمدن
گفت بر می گردم
و رفت
و همه پل های پشت سرش را ویران کرد
همه می دانستند دیگر باز نمی گردد
اما بازگشت
بی هیچ پلی در راه
او مسیر مخفی یادها را می دانست .

یاد تو کردم
غزال عشقت
در دلم
رمید

مرگ
همیشه که
نکشیدنِ نفس نیست
مرگ گاهی
رویایِ داشتنِ کسی است که
شب و روز
به انتظارِ آمدنش هستی
و او حتی
ردِ کوچکی از یادت را هم
به یاد ندارد...

ز دیده... می روی اما... نمی روی از یاد...

درد آورست این که بفهمی دلبر ت عمریست
هرشب به یاد دیگری در بسترت خواب است