متن قصاب کاشانی

خوش گلشنی است حیف که گلچین روزگار

فرصت نمی دهد که تماشا کند کسی

عمر عزیز خود منما صرف ناکسان

دندان چو در دهان نَبُوَد ، خنده بدنماست

دکّان بی متاع چرا وا کند کسی؟

به مژگانش دلم سرگرم بازی گشته می ترسم

ز بی پروایی طفلی که با خنجر کند بازی

در تبسّم گفت زیرِ لب که: قربانم شَوی

آخر آن مَه داد دشنامی که من می خواستم