دشتهایی چه فراخ! کوههایی چه بلند! در «گلستانه» چه بوی علفی میآمد! من در این آبادی پی چیزی میگشتم پی خوابی شاید پی نوری ریگی لبخندی !...
دشت هایی چه فراخ! کوه هایی چه بلند! در گلستانه چه بوی علفی می آمد! من در این آبادی، پی چیزی می گشتم: پی خوابی شاید، پی نوری، ریگی، لبخندی.