متن آبادی

شنواره شد مخته ای وار وار نان

مِن ای روزگار خِت ایبینی
که هیچ شادی دَ نیسی
مو دیرُم شاخه شاخَه بایُم ایسُهتِن
وَ او تِیای بایمیت یادی د نیسی
و تاراج بُردِنه هونه ی عشقَه
که نقشی وَش مِ آبادی دَ نیسی
سر شیرین و فرهادَه بریرن
و نسلش...

به آواز قناری های در بند
سپیدی و قشنگی دماوند

که آزادی و آبادی ایران
همه از لطف تو باشد خداوند

اعظم کلیابی بانوی کاشانی

ای دوست بدان به تو وفادارم من
مانند بهار سبز و سرشارم من

در کوچه ی بی چراغ این آبادی
از عشق تو دست بر نمی دارم من

بدون حضور خدا جایی نرو..
به خیالت که به آبادی میرسی؟
نه رفیق...
چراغی که در تاریکی میدرخشد
چشم گرگ است.

ما دوباره به آبادی برگشتیم.
دیر فهمیدیم !
رفتن…
همه چیز را خراب کرده بود

دشت‌هایی چه فراخ‌!
کوه‌هایی چه بلند!
در «گلستانه» چه بوی علفی می‌آمد!
من در این آبادی
پی چیزی می‌گشتم
پی خوابی شاید
پی نوری
ریگی
لبخندی !...