متن مهدی رحیمی

بانوی دنیایَم ، شب هایَم آرام میگیرند وقتی
پیراهنِ چهارخانه ی تنِ تو ، خانه قلبم میشود

و از آن روز که با عشق تو جوشید دلم
بودنت خوب ترین حادثه ی دنیا شد!

دستی به هوا رفت و دو پیمانه به هم خورد

در لحظه می نظم دو تا شانه به هم خورد 

حق می دهم به آب اگر جزر و مد کند
بعداز تو کم کسی ست که یکتا پرست ماند

هرآدمی ز رفتن خود ردّ پا گذاشت
اما چرا ز رفتن تو ردّ دست ماند ؟