متن وتَن

گلوله خورد
به تنم؟
نه...
به وَتَنم!

صدای پایِ من
در کوچه‌های پیچ‌درپیچِ خیال،
می‌رقصد.

وَتَن،
خانه‌ای‌ست با پنجره‌های باز،
که سیمرغش
در حلقه‌ی زمان
هر روز
بازمی‌آید.