متن صدیقه بیگلری

دوست دارم
آرزوهایم را
روی لب‌هایت نقاشی کنم،
با زبانی از پرندگانِ خاموش
و رنگی که فقط در خوابِ ماهیان دیده می‌شود.

هر بار که بخندی،
چاله‌ای از زمان
در گونه‌ات دهان باز می‌کند،
و یک آرزو،
با چترِ نیم‌سوخته،
در آن سقوط می‌کند،
تا در طلسمِ دهانت
باران شود.

شعر
مارِ نامرئی
دورِ استخوانِ زبانم می‌پیچد.

خواب…
آسمان فرو ریخت روی زمین!
صبح گم شد!

گلوله خورد
به تنم؟
نه...
به وَتَنم!

صدای پایِ من
در کوچه‌های پیچ‌درپیچِ خیال،
می‌رقصد.

وَتَن،
خانه‌ای‌ست با پنجره‌های باز،
که سیمرغش
در حلقه‌ی زمان
هر روز
بازمی‌آید.

بغلم را پوشیده ام
چقدر تن خور بدنم است.



صدیقه بیگلری

وقت تنگ بود ،بوسیدمش
انقلاب شد ..




صدیقه بیگلری

«بهمن»

یک نخ آرامش
و بهمنی
از لاپیچِ نبودنت !
در دود سیگار محو شد ..

خاطرات
تمام دارایی مان است
لای موهایمان دستان مردیست که دیگر نیست..

زمان!
هجوم می آورد به ازدحام تنهایی ام
و من به عبور او شک دارم ..

تَورم از لبانم بردار،
تحریمِ بوسه هایمان بیست ساله شد..

عکاس
آلبوم را ورق میزنم،
در همه یِ عکس ها تنهام
کاش عکاس ِ خیال بودم،
خیال تو را
کنارم پی در پی عکس می انداختم...

های زمستان!
همین که یخ ها را
از روی ِ کبودی های زیر چشمانت کنار بزنم
بهار سبز می شود ..

موهایم رنگ صبح به خود گرفت ،برگرد!

بی تو،
بی تو چقدر ثانیه ها سال اند..

چه بغل هایی که در تابوت تنم پوسید
و
بوسه هایی که در غلاف ِ لبانم جا ماند

ظهور کن!

تا مومن شوم به غارت بغل هاُ

تیغ بوسه هایم..

دوست دارم آرزوهایم را روی لبانت نقاشی کنم
هر بار که بخندی،
آرزویی در چال گونه ات میافتد
و
برآورده میشود.


صدیقه بیگلری

در اقلیم زنانگی ام!
باید زود تر بخوابم ،
دارم بیداری می بینم ..


صدیقه بیگلری

موهایم رنگ صبح به خود گرفته،

برگرد!



صدیقه بیگلری

کی موهاتو وا کردی!
که اینگونه ،
شاهد سقوط آبشار گیسوان تواَم..

صدیقه بیگلری

وقتی لبانم ترک برمی دارد
می دانم تُ در ذهنت مرا بوسیده ای..

صدیقه بیگلری

ساعت ها دیوانه شدند
وقتی ماه ها از تو بی خبر ماندم. .

صدیقه بیگلری