متن پروانه حسینی

من آبانی ام تشنه ی گفتنم، مگر میشود بی غزل سر کنم؟
در این فصل نقاشیِ عاشقی، چگونه تو را از دلم در کنم؟

من آن عابرخسته درجاده ام،که راهی ندارم به جزردشدن
چگونه ازعشقی بگویم که رفت، چگونه نباشی وباور کنم؟

دراین باغ بی باروبرگ خزان،تبرگشته کابوس هرخواب من...

شده از درد بخندی ، که نبارد چشمت؟

من در این خنده ی پرغصه، مهارت دارم...

چمدان دست گرفتم که بگویی نروم

تو چرا سنگ شدی راه نشانم دادی؟

دل من طواف می خواست نه گذشتن و پریدن

تو ولی چه بی محابا، ز حریم دل گذشتی

یک نفس مانده زمستان به منزل برسد

آخرین جمعه ی پاییز، تو را کم دارم

بدان شب سیاه من، بی تو سحر نمی شود

بغض نشسته بر گلو، و بی تو سر نمی شود

پرسید:اگر رفتم ، حال تو چه خواهد شد؟

یخ کردم و لرزیدم ؛ با خنده تلخی رفت!

باز هم گرفته باران، در لحظه های آبان
بی چتر و سر پناهم من بی تو در خیابان

در این هوای دلچسب یک آه مانده در من
آواره ام چو مجنون، گم گشته در بیابان

یک کوله بار کهنه ، پر کردم از خیالت
سردم چو سنگ سخت ِ بی...

یک شهر پر از حادثه ی دود گرفته

صد بغض گره خورده و اندوه جوانی

شب های زمستانی و بارانی دلگیر

باید به عزای دل خود نوحه بخوانی

مظلوم ترین لحظه عشاق زمانی ست

بادی بوزد، ساز شود، یار نباشد!

خرابم کردی و رفتی، ندانستی چه بر من شد

که یک عابر نمی فهمد، غم سنگین پل ها را

فال فنجان من ای کاش، مرا مژده دهد؛

خبر آمدنت، بر دل پژمرده دهد

حسرت عشقی به دل دارم که طوفان می کند؛

زخم دل را با نمک عمریست درمان می کنم!

آخر می پرم روزی، از پیله ی تنهایی

پروانه شدن با درد، بی عشق نمی ارزید

به پایان آمد این آبان ،ولی اندوه تو باقی ست

هنوز چون لحظه ی اول، مرا رویای تو ساقی ست

جمعه ها در دل من شور عجیبی بر پاست

منتظر تا خود شب، خیره به در می مانم

چه تابستان سردی بود دلم پاییز می خواهد

هنوز چون لحظه ی اول تورا لبریزمی خواهد

چه پاییز،قشنگی بود پر از برگهای رنگارنگ

دوتا چای و نگاه تو، دلم یک میز می خواهد

نمیدانم چه دارد مهر،که تو درآن نمایانی

غروب ها میرسی از راه،ولی تا صبح نمی مانی

نسیم...

من آن کشتی بی لنگر ، میان آتش و آبم

هزاران چشم در راهند، و من دل خسته در خوابم

من خرابم، دل من ساز تو را می خواهد

چرخش و پر آواز تو را می خواهد

دست وبال تو اگر بسته دراین دشت بدان

این جهان پر از ناز تو را می خواهد

گفتند گناه است در آغوش تو خفتن؛

بگذار بگویند، که گنه با تو ثواب است!

صبح هست و غزل، غزل تو را میخوانم؛

آغاز شده،دوباره روزم با تو

غصه ی یعقوب و ایوب و زلیخا دیده ای؟

درد من از درد اینان، صد برابر بیشتر

نبض شعرم کُند شد وقتی در آن نامت نبود!

گر نباشی شعر من، تا انتها غم می شود

کاش کسی گره زند دل من و تو را به هم؛

که سیزده بدون تو، مرا بدر نمی شود!