شبایی که دلم میگیره به بلندی پناه میبرم و پشت پرده ی اشک به نقطه های روشن شهر خیره میشم، گاهی از دیدنشون ذوق میکنم و گاهی بغض! ذوق میکنم چون میبنم که هنوزم زندگی هست؛ اما وقتی نور خونه هارو مقایسه میکنم از عدالت روزگار بغضم میگیره! باخودم میگم...
پنجشنبه ها دنیا پوچ می شود! تو می مانی، و اندوه کسانی که جای خالی شان تا ابد در دلت تیر می کشد...
ساده از کسی که دوستش دارید نگذرید، شاید باخودت فکر کنی ... دوباره بهترش را تجربه می کنی... اما نه،، تا ابد درهمان یک نفر باقی می مانی! و در هرکسی به دنبال نشانی از او می گردی مثلا در یکی خنده اش را... در یکی شیطنتش را ... در...
شب ها باید کسی باشد که زانو به زانویش، زیر نور ماه بنشینی و چشم در چشم برایش، غزل ها بگویی، و او در جواب برایت، چند خط شاملو بخواند؛ همان خط هایی که در آن آیدا را خدای کوچک می نامید! آری باید کسی باشد که در ستایشش، کتاب...
عشق یعنی تو بخندی و من از داشتنت عطشم بیشتر از لحظه ی اول بشود
آنچه روشن بکند صبحِ مرا خنده ی توست...
پدری دارم از جنس بهار قامتش سرو بلند، رحمت و صبر و قرار سخنانش پُر پَند دیده اش رود روان... پدر ای هستیِ من ! تا ابد سبز بمان....
عشق است و همین لذتِ رسواییِ عالم! عاشق که شوی، عقل به سر راه ندارد...
درد یعنی که شبی بین غم و بی خوابی هوس دیدن یاری که تورا کشت، کنی...
دل شکستی و نگفتی که خدایی دارد از پس حادثه ها کار تو را می بیند من به گردی زمین معتقدم میبینی که خدا بال و پر ظلم تو را می چیند
نشستم رو به درگاهت، در این شب های نورانی خداوندا نجاتم دِه، از این دنیای ظلمانی
تو مقصر نیستی! فقط می خواستی از پل بگذری گذشتی و خرابم کردی! من مقصرم که به یک عابر، دل بستم...
خرابم کردی و رفتی ندانستی چه بر من شد که یک عابر نمی فهمد غم سنگین پل ها را
آنقدر پاییز را دوست دارم که، این حس نگرانم می کند هرچه را اینگونه خواستم به چشم بر هم زدنی ازدست دادم! دلم می خواهد همه ی چمدان هایم را پر از پائیز کنم؛ میخواهم لااقل فصل آمدنت را تا ابد داشته باشم
کاش میشد آدمیزاد که به ته خط رسید، مثل ساعت شنی برعکسش کرد و فرصت دوباره به او داد! کاش میشد پایان های تلخ راخط زد و تمام داستان ها را با فصلی خوش به اتمام رساند؛ کاش میشد فقط لحظه ای قلم سرنوشت به دستان من می افتاد تا...
باران که می بارد "حسود میشوم" و به زمین و زمان حسادت میکنم! به شیشه ی پنجره که طعم بوسه های آبدار باران را می چشد، به آسمانی که بغضش را خالی می کند به زمینی که پر از عطر خاطره میشود؛ به درختانی که تن می شُویند برای تولدی...
امان از این " پنج شنبه ها" انگار کسی یا حسی کُشنده، دلت را از سینه ات میدَرَد و به بی رحم تری شکل ممکن چنگ میزند! انگار که در دلت رخت می شویند و با خشونت تمام می فشارند طوری که از گوشه گوشه ی دلت خون آبه یی...
+چرا نمیخوابی؟ _مگه تو میذاری +من!؟ منکه دیگه نیستم _مطمئنی؟ چیه چرا ساکت شدی؟ +من دیگه رفتم خیلی وقته، نمیبینی؟ _خب اشتباه تو همینه، که فکر میکنی رفتی نیستی ببین تو اینجایی،تو همه ی ترانه ها پشت پنجره، تو آشپزخونه تو اتاق، تو خیابون،حتی تو آینه... چه خوش خیالی که...
فرق زیادی ست بین دوست داشتن و "اعتماد داشتن" شاید بشود هر کسی را دوست داشت، اما قطعا نمیشود به هرکسی اعتماد کرد؛ "اعتماد از عشق هم بالاتر است"
روز عشق آمد و من غرق تمنای تو ام... باحضور تو دلم شاد وجهانم عشق است
تو شیرینی چو سیگاری که قبل ازترگ می چسبد پر از سم نفس گیری، که باشی مرگ می ارزد!!
می کشد خاطره های تو در این ماه مرا ماه خرداد،عجب داغ غریبی دارد..
فکر کن اولین روز تابستان باشد، و یاد تو از سقف خیالم چکه کند! مثل صدای یخ در شربت، مثل خنکی هندوانه در یک ظهر داغِ تابستانی، مثل یک نسیم که جانت را نوازش می کند... عاشق که باشی میتوانی با خیالش هم زندگی کنی! نه گرما حریفت می شود؛...
جمعه باید باتو سر میشد ولی این روزگار طاقت خندیدن انسان عاشق را نداشت
