چهارشنبه , ۱۴ آذر ۱۴۰۳
چه عاشقانه نشستی کنارِ شانه ی احساسشبیه برگِ برنده برای دلخوشی تاس شنیده ام هیجان را میان سرخی چشمتبگو زبانه بگیرد ضریحِ قرمز گیلاس عبای تورِ یَمانی شکوفه های چُنانی دهان گشاده تلف شد حواس پایه ی عکاس از آسمانِ خیالم شبانه قهر ببارم زمینِ نرم وجودت بهانه ها کند الماس ببخش پیرهنی که در اوجِ بهت وصالت سپرده دکمه ی خود را به دستپاچگی داس در انتقام حسادت و ذهنِ هارِ جماعت پناه برده غرورم به خام خواری الناس قسم ...
