تا که انگور شود مِی، دو سه سالی بکشد تو به یک لحظه شدی ناب ترین باده ی عشق!
آخرالامر گل کوزه گران خواهی شد حالیا فکر سبو کن که پر از باده کنی
برسان باده که غم روی نمود ای ساقی این شبیخون بلا باز چه بود ای ساقی
