چو انسان ز یاد برد، راه بودن غفلت ز در گشود، از راز دعا به دنیای فانی دل بستهای، فراموش کردی که هستیها جدا نگاه به خاک و رنج و خواب و غم، زمان چون باد میگذرد، دمی فرا زلال زندگی نه در مال و جاه که در یاد مرگ...
