اشعار ناب زرین منصوری

در بت خانه نشستم
در میخانه زدم
همره ی میخانه شدم
در بت خانه شکستم
بت عشق را ستودم
در میخانه شکستم
عشق را مقدس شمردم
دگر نام بتی نزاشتم
آخرش ،سر در بتخانه نوشتند
عشق را بت نکنید
بت را عشق نکنید
عشق را رهایی نامید!
بت عشق را...

شبی آرام،بدون چلچله ها
گذر کردم در فکر قناری ها
سفری به تاریکی
فرسایش زمینی
گل به انتظار غنچه
سرو به انتظار بلندی
ماهی به انتظار آب
شب به انتظار روز
تند زبان،روان نویس
شدم ،شهره ی آفاق

درخت عشق بریده شد ز سردی
عشق بریده شد همچو درخت سروی
ندانستم کیستی!
و ز کدام دیاری؟
وز کدام سرزمینی!
هجرت برگی ز درخت پاییزی
صبح گاهان نظاره کنم ملالت و زردی!
شب هنگام،روم به خواب و مستی
فال گوش زندگیم،در راستی و مستی
نور شب تارم بودی
آبشار...

عشق فاصله ای معنی ندارد
عشق و همره هی معنای عشق است

عشق می دود
فاصله قدم می زند
عشق می رود
فاصله میرسد

عشق های رنگی رفتند به ننگی
عشق های ساده ماندند به فضلی
رنگی بمانید،عشق هم فراری
سادگی عشق،در حب وجود است
عشق رنگی،دگر حب وجود نیست
عشق رنگی،همچو رقص نور فراری

عشقی دارم همچو دریا
موجی دارم همچو طوفان
ساحلی آرام خواهم ،همچو موجها
ز گهواره باشد ،همچو برزن

قفس ببندید
عشق در ره عاشق فراریست
قفس شکل سوال است؟
از عشق بپرسید؟
چرا پا به فرار است
عشقی چون قناری
با آن عشق بهاری
دگر نتوان باران بهاری
سره ای شد
از عشق بهاری
همچو باران بهاری.

عشق را نفسم نیست
قفسی است
عشق را رهی نیست
قفسی در ره عشق است

نازنینم!
بی عشق تو دنیایی ندارم
با عشق تو ماوایی ندارم
بی عشق تو دل پناهی ندارد
با عشق تو سوز و سازی ندارد
با عشق تو رقصانه پای کوبم
بی عشق تو مستانه روانم

جان پناهم!
عشق زبان نخواهد دل خواهد
دل داشتن
قلب بزرگ
به از زبان چرب گونه!

عشقی خواهم چتر باشد
بر نهانخانه ی دل
قلب بارانیم را
چتری باشد ز دل

عشق را بیابید
قلب را بربایید
دل را بلرزانید
عشق را بیابید!

مونس جانم باش و عشق جوانم
مآمن روحم باش و مونس جانم

قلبم عاشق عقلم شد

دلم عاشق قلبم شد

چه بود ،چه بود این عشق

مدتی حیرانم در زندگی

تدبیری ندارم بر این سر در گمی

اسیر روزگارم،دنبال تو گردم

با هر سازی نرقصم،

به خود بالم نرقصم

کلاغی را کبوتر ندیدم

ز کلاغها حاصلی ندیدم

آنچه خواهم نکردم زندگانی

به بن بست ها رسید این زندگانی

توان جنگیدن نبود زین زندگانی

غرورم خدشه دار...

پرواز را آموختم ز تو

قفس را شکستی ز من

روی دستانت چو گل پر پر شدم

زین برون قفس

غنچه بودم ،باز شدم

بیایی بیایی

الا کلنگ بازی کنیم

فرو می نشینی تا به بالا روم

شکار چی قلبم شدی رو به بالا روم

با آن قفس شکسته دگر...