و در نهایت فراموش خواهیم شد و دیگر کسی مارا نخواهد شناخت، حتی اگر از گور برخاسته و به میان مردم بیاییم... در دهه ها و سده ها و هزاره های آینده تبدیل به خاک خواهیم شد و در اعماق زمین به سکوت ادامه خواهیم داد و اما مردمی که روی قبرهای چند طبقه و یا آسفالت شده ی مان قدم می گذارند و راه می روند، نمی دانند که آن ها نیز روزی به همین سرنوشت، دچار خواهند شد، روزی می رسد که جوری از صحنه ی روزگار محو می شوند که گویی هیچ وقت همچین اشخاصی وجود نداشته اند، تمام خاطراتشان، خنده ها و گریه هایشان، تجربه ها و افکار و احساساتشان و هر آنچه که به آنها مربوط است به قدری محو می شود که مغز آدم سوت می کشد البته گذشتگان نیز همین گونه بوده اند از بعضی هایشان نامی، نوشته ای،اثری یا شرح حالی به دست نسل های بعد رسیده اما باقی شان یا ناکام از دنیا رفته اند یا دست کم در گسترش نسل بشر دست داشته اند و چه دردناک است، اگر به گذشته ی خودمان نیز فکر کنیم متوجه می شویم که منِ گذشته در همان گذشته مانده است و دیگر تکرار نمی شود او حتی با دیروزش نیز متفاوت است چه رسد به سال های گذشته، ما می توانیم در خاطرمان نسخه های متفاوت گذشته ی مان را به یاد بیاوریم، اما اگر دقت کنیم همه ی آن مَن ها مرده اند و تمام شده اند و فقط همان مَنی را که در زمان حال تجربه می کنیم زنده است و حضور دارد، گمان می کنم ما انسان ها قبل از اینکه بمیریم، مردن را در طول زندگی بارها و بارها تجربه می کنیم اما شاید به خاطر عادت متوجه ی آن نیستیم...
ZibaMatn.IR
ارسال شده توسط
